جڏهن ڏيهه ۾ ڪو ڏيکايل ڏسان ٿو،
آهيان “ڪين” پُوءِ ڀي مان ڪجهه ٿي پوان ٿو.
اُها جاءِ مون لاءِ مسجود آهي،
مان جنهن جاءِ تي ڪڻڪ- داڻو ڏسان ٿو.
ڀلا ڇو نه ٿو ڦوڪ ڏئي باهه ٻارين؟
ڏسين ڪين ٿو برف ۾ پيو بکان ٿو!
جڏهن ڪوبه مون تي ٿو بندوق تاڻي،
ته ان جي ئي اکين ۾ گم ٿي وڃان ٿو.
مان مٽيءَ جو ماڻهو، تو مٽي نه ماڻهو،
تون مون کي مڃين ٿو، مان تو کي مڃان ٿو.
ڪڏهن ڏس ته “بيوس” ۽ ڀنجهر مان آهيان،
ڪڏهن ڏس ته گملن ۾ گل ٿي ٽڙان ٿو.