پاڻ پنهنجا لڙڪ ٿا اگهڻا پون،
ڏينهن اهڙا کوڙ ٿا ڏسڻا پون.
آئيني کي ڪيئن ٿو ڏوهي چوين،
زندگيءَ کي روپ ٿا مٽڻا پون.
هُو نه آيا ۽ نڪي ايندا وري،
ذهن تي ٿا اولڙا سکڻا پون.
بند پڃرن کي ڏسي، گل چيٽ جا،
ڪنهن کان کسڻان ، ڪنهن کي ٿا ڏيڻا پون.
سڀ ٺپي مون کي وري سڏڙو ڪجان،
هي گهڙا توکي جڏهن چٽڻا پون.
اڄ به “بيوس” کي گلن جي آس ۾،
رت- ڦڙا ٿا باهه تي ڇٽڻا پون.