پاڻي تي پيا هنج لهن ٿا
ٻاهر در تي کڙڪو آهي.
قلم، پنا، ڪپڙن جو جوڙو،
لوئي، اجرڪ، هَر، هٿوڙو،
پنهنجو ارڪو ترڪو آهي .....
وائين مان ٿي وڻ پون ٿا،
پاڻيءَ تي پيا هنج لهن ٿا،
ذهن به پنهنجو “سَر” ڪو آهي.....
مانگر کي ٿو ونجهه اولاري،
جيون جو ٿو گيت جھونگاري،
وڻجاريءَ جو وَر ڪو آهي ....
ماڻو پنهنجو ماس چَڪي ٿو،
من جي اوٻر منجهه پچي ٿو،
حيرانيءَ ۾ هرڪو آهي ......
ٽاريءَ ٽاريءَ گل ٽڙن ٿا،
ڀَنورا، پوپٽ واس وٺن ٿا،
جيون کي ڀي “جھَرُ” ڪو آهي .....
ڇلنديون ٿر جون ڇوريون اينديون،
ڏونئرا کائڻ ڀوريون اينديون،
ٿر تي وڄ جو ڪڙڪو آهي .....
نٿ ۾ موتي پوتل ناهي،
کير وٽن ۾ اوتيل ناهي،
جوانيءَ جو ڪو جرڪو آهي ....
نيل – ڪنول تي ماڪ پوي ٿي،
پاڻياريءَ مان باک ڦُٽي ٿي،
شايد تانگھو تَڙڪو آهي .....
اُڏريو ڪو به عقاب نه آهي،
ڪنهن ڀڪشوءَ جو خواب نه آهي،
“بيوس” کاڌو ڀڙڪو آهي ......