گَجري جا گل پيارا پيارا،
سينڌ لڳي ٿي سنڌوءَ ڌارا.
نسبين توڙي نٿ جي گل تي،
چوڙن ٻيڙن چوٽيءَ ڦل تي،
چٽِ چٽيا ٿئي واه، سونارا!
سنهڙو چولو ڦاڙي وجهندا،
سچ چوان ٿو، ساڙي وجهندا،
نرم جسم کي گرم شوڪارا.
سانجهيءَ ٽاڻي مڌ جا هوڪا،
موکي! ساري مَٽ پروڪا،
موٽي آيا نيٺ متارا.
پير کڄڻ تي، ڇير وڄڻ تي،
گوري! تنهنجي اچڻ وڃڻ تي،
ٻهڪيون آهن ٻنيون ٻارا.
ڌرتي، تنهنجي سينڌ سجائي،
پاڻ ۽ پنهنجي سونهن وڃائي،
وس کان نڪتا “بيوس” پارا.