سڀ پکي هڪ ٻئي پٺيان اَڏندا ويا،
زندگيءَ جا گل ٽڙيل ڇڻندا ويا.
همتون ۽ حوصلو پنهنجو ڏسي،
پيچرا صحرا جا پئي تپندا ويا.
جيترو ٿيندا ويا آهيون قريب،
اوترا ئي فاصلا وڌندا ويا.
شام اهڙيءَ جو ذڪر مون سان نه ڪر،
جنهن ۾ ٻاريل سڀ ڏيا وسندا ويا.
شاعرن جا، حسن جي بازار ۾،
گيت هڪڙي جام تي کپندا ويا.
پرهه جو سڏڙا ڪلالن جا سڻي،
رند زنجيرون ڇني ڀڄندا ويا.
صبح لڙڪن مان ڦٽي نروار ٿيو،
نيڻ “بيوس” جا جڏهن ٽمندا ويا.