ماڻهو، ڄڻ ڪي بوتا آهن،
پڃري ۾ بند طوطا آهن.
گجرا تنهنجا ٻانهن وارا،
پاڻياري! مون پوتا آهن.
لهر لهر ۾ غوطا کائي،
گيت وڃي مون ڌوتا آهن.
اصلي ڳالهه ته ابتڙ آهي،
اهي اجايا اوٽا آهن.
کاريءَ مان ڪو گل نه کڻجان،
تنهنجا سڪا کوٽا آهن.
ههڙيءَ رت ۾ تنهنجا هر هر،
ڪهڙا ٻانهن- مروٽا آهن.
چيڙن تي ٿا بُولا جرڪن،
چندن واسيل چوٽا آهن.
اُبتي پيئي مالهه ڦري ٿي،
تڏهن ته کالي لوٽا آهن.
محبت مرڻي ناهي، پيارا!
ماڻهو پاڻيءَ ڦوٽا آهن.
تنهنجو ڦرندو چَڪ ڏسي مون،
مٽيءَ چاڻا ڳوٿا آهن.