هڪ هڪ منهنجو ٻولڙو،
آهي تنهنجو اولڙو.
ڏسي تو کي ڏور کان،
وڌو اٿم لولڙو.
ٻهڳڻ گجرا ٻانهن ۾،
خالي منهنجو جهولڙو.
گجر! ڪهڙي گهاٽ تان،
چٽايو ٿئي چولڙو؟
ايندا انهيءَ واٽ تان،
کڻان ڪيئن کٽولڙو!
شاعري
سنڌ منهنجي امان
تاجل بيوس سنڌ جو عاشق شاعر آھي. تاجل سنڌي شاعريء جي سڀني صنفن تي طبغ آزمائي ڪئي آهي. تترن جون ٻوليون، بانسري جي دل موهيندڙ آواز، عورت جي مظلومي، غلامي، ارتقا، انتظار، ڪارونجهر جي ڪور کان وٺي هن هر موضوع تي بيت، گيت، غزل، وايون، ڪافيون، نثري نظم، چئو سٽا، ٽہ سٽا ۽ طويل نظم لکيا آهن. ڪتاب جو مھاڳ نامياري شاعر شيخ اياز لکيو آھي.
- 4.5/5.0
- 41
- 5
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- تاجل بيوس
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- تاجل بيوس اڪيڊمي جو پهريون ڪتاب
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران
- تاجل بيوس اڪيڊمي پاران
- مهاڳ: شيخ اياز
- ست- ڌئيتو پيءُ : تاجل بيوس
- سُر سرجڻهار
- سُر ڏهر
- سُر گهاتو
- سُر مارئي
- سُر يمن ڪلياڻ
- سُر آديسي
- سُر آسا
- سُر پورب
- سُر کاهوڙي
- سُر سهڻي
- سُر ڪيڏارو
- وايون
- مــٺـــــــڙو ڳـالهـائـــــــــي،
- مون ڀانئي بندوق،
- نيرا نيرڳ آئيا،
- سنڌوءَ جو پاڻي،
- اسان چرخا چوريا،
- گلن جي سرهاڻ،
- وڻ جي ٽڙيل لام تي،
- گوليون، گليلا،
- اسان مان ناهي،
- ڄاڻ ٿيو باکاٽڙو،
- ڳؤرا ڳڙڪائي،
- آڏو جر اَٿاهه
- گيت
- ايندو آهيان، ويندو آهيان،
- پياسا پنڇي اڏري ويندا، تاڙي ڪين وڄاءِ،
- ڪارونجهر تي مور نچي ٿو،
- گلن ڀريل جهولي،
- هڪ هڪ منهنجو ٻولڙو،
- گوليون پچندا گولڙا،
- ڪالهوڪي بهاريءَ کان،
- موٽي ملنداسين،
- موٽي ملنداسين،
- هيئن نه ڳوڙها هار، او جاني!
- وڙهندا وڌندا ويندا،
- آءُ ته چمن جي سونهن وڌايون،
- گَجري جا گل پيارا پيارا،
- ڦولارن ۾ هير ڏکڻ جي بڻجي مون وٽ آءُ،
- ڌرتي زنده باد،
- سنڌوءَ واري ٿڃ پيڻ، هر هاري ناري آيو آ،
- ٽيڙو
- ٽيڙو
- غزل
- ماڻهو، ماڻهو گهايل آهي
- ماڻهو، ڄڻ ڪي بوتا آهن،
- هن ديس جي ماڻهوءَ ماڻهوءَ مان،
- سَر تي سهڻو هنج لڳي ٿو،
- پاڻ پنهنجا لڙڪ ٿا اگهڻا پون،
- هر ڪنهن جو روپ نرالو آ،
- ماڻهوءَ جو رت ماڻهو ئي پيا کڻي گهمن ٿا کارن ۾،
- ٿر تي مينهن وسائي ڪير،
- تنهنجي رخ مان ڦٽندي اُجالو ڏٺم،
- سڀ پکي هڪ ٻئي پٺيان اڏندا ويا،
- هر گل تي بهار آهي،
- سڀ پکي هڪ ٻئي پٺيان اَڏندا ويا،
- جنهن جي لب لالي آهي،
- اک اک ۾ آهي آلاڻ،
- ليک لکي ٿو ڊاهيان، ٺاهيان،
- تنهنجو کوٽو تَورو آهي،
- ڏار موڙي پئي،
- جڏهن ڏيهه ۾ ڪو ڏيکايل ڏسان ٿو،
- گنگنا ئي هلو،
- حسينن کان سهڻو هئڻ دل گهري ٿي
- جڏهن ڌرتي- ماتا کي ويجهو ٿيان ٿو،
- مِرون، مرگهه، مانگر، مڇر ٿا ڳالهائن،
- هن ڀيري ڪجهه ڪرڻو آهي،
- اسان عشق وارن کي ڇو ٿا ستايو؟
- پاڻ ڪنگن کان پاڻي وٺندا،
- جيئن ڪو سَر تي هنج لهي ٿو،
- ڳالهيون پونديون ياد اڳوڻيون،
- اڃان ڪنهنجو به مان ڏٺل ناهيان،
- وار خوشبوءَ ۾ جِهٻيل آهن،
- اُڻٽيهين، اونداهيون راهون،
- سچَ، سرهاڻ جو بدل آهيان،
- ٽڙي پئي آ، ٽاري، ٽاري،
- کولي ڪن ٻڌي ڇڏ آيل!
- قطعا
- قطعا
- نظم
- هي دنيا
- سنڌ منهنجي امان
- سچ لڳي ٿو
- پاران ڪنهن ته پڪاريو آهي
- واٽ ٺهندي رهي
- پاڻي تي پيا هنج لهن ٿا
- گرهڻ ۾ انسان وتو آ
- ٿورو انتظار ڪر
- آزاد نظم
- عوام جو گيت (Song of Masses)
- او ساٿي!
- ڌرتي ماتا
- (زندگي- 1)
- (زندگي – 2)
- آزادي
- جلا وطن
- ”ساري ڌرتي ديس اسان جو“
- ڪافيون
- جيئي شال سانگين سنگهارن جي ٻولي
- ڪاپا ڪين ڪيتو،
- آهيون، آهيون، آهيون، آهيون،
- سج آزاديءَ جو اُڀريو آ،
- هن قوم جي سلجهيل ساٿيءَ جو،
- عشق اسان وٽ ڀلي ڪري آيو،
- جڏهن ملڪ اباڻي اک ڪا ڦري،
- جوڳي جادوگر، دادا واسواڻي،
- ڪهڙو يار پڇو ٿا حسب نسب،
- سوڍو مونکان سنڱ ڇني ويو،
- ايندو، ايندو ور ڙي ولهيءَ جو،
آهي تنهنجو اولڙو.
ڏسي تو کي ڏور کان،
وڌو اٿم لولڙو.
ٻهڳڻ گجرا ٻانهن ۾،
خالي منهنجو جهولڙو.
گجر! ڪهڙي گهاٽ تان،
چٽايو ٿئي چولڙو؟
ايندا انهيءَ واٽ تان،
کڻان ڪيئن کٽولڙو!