سُر سهڻي
ناتاريون ۽ نجهرا، ويو لٽي واءُ،
مون کان نٿو ماءُ وڻجارو ڪو وسري.
*
اڳ نه مون اهڙا، ڏٺا پارَ درياهه جا،
ڀڳا وڃي ڀَرِ تي، گگيرين(1) گهڙا،
مينهين ۾ ميهار جي، چُرن ڪين چڙا،
ناتاريون، نڙا، ويٺا واءُ لَٽي ويو.
(1) گگ ڳاڙيندڙ- ائٿريون ڪوجهيون.
*
اڳ نه اهڙا پار، مون ڏٺا مهراڻ جا،
سڪو پاڻي سَر جو، ٻانڌا وجهن ٻار(2)،
متان! ڪي ميهار، ونگي واهڙ کي ويا.
(2) واهڙ يا وهندڙ ننڍي پاڻيءَ تي ڄارن سان بند ڪري مڇي مارڻ.
*
ڀريون جي پاڻي، ٿئي لهوارو لاڙ ڏي،
اوتيان مٽ مٺاڻ جا، ڳُڻَ نوان ڳائي،
دريا ڌم لائي، ته جَر تي اڏجن جهوپڙا.
*
پاڻي جي پاسا، بيلون(1) آڻي بياچا،
جَر تي اڏين جهوپڙا، ننڊ نه ڪن ناکا،
ڪانڌ نه پنهنجو ڪا، آتڻ پَسي اڀرو.
(1) بيل- کوهه کوٽڻ لاءِ وڏي ڪوڏر، جنهن سان ٿوٻا کوهن مان مٽي ڪڍندا آهن.
*
ڀَري بيلچا، اچي پاءِ اروڙ کي،
اڃا ڦرن آب ري، آتڻ اچي نه ڪا،
جر۾ سپجي جا، سا ئي جوت جهان جي.
*
عاشقاڻو آر، مون ڏٺو مهراڻ جو،
جتي ڏمر ڏَم جو، سو ئي پڇي پار،
تڏهن ٿو ميهار، ڪري منٿ ملاح کي.
*
سنڌو! آ سانوڻ، پوءِ به تون پاتار ۾!
ڪٿان سکين ڪاهلي! واٽن تي وهڻ،
ڀرجي وَهُه بکر کان، منهنجو وٺ چوڻ،
وک اُهائي کڻ، جا لائق ڪري لاڙ تي.
*
ڌوڪيندو درياهه، سڌو وهندو سنڌ ڏي،
سڪن پوندو ساهه، سکر ٿيندي سنڌڙي.
*
مهاڻا! متان، سنجهي ئي سمهين پوين،
سهڻي لنگهي سير مان، اجهو ٿي اتان،
مئي جي ميان! ماريندي مهراڻ کي.
*
ويڻا واريءَ لٽيا، اڀوڳا اهڃاڻ،
منهنجو من منجهائيو، ماٺاري مهراڻ،
پٽيو ميهر پاڻ! يا هنر آ ڪنهن هٿ جو؟
*
دانهن نه دريا شاهه! ساڙ نه ماڻهو سنڌ جا،
آهن ماڻهو اوپرا، جن ڪئي توتي ڪاهه،
سڀان ٿيندين سنرو، دادلا درياهه!
ميان! ٻارهين ماهه، پوندءِ ڪن ڪپار ۾.
*
دانهن ڪري درياهه، ويو گذاري راتڙي،
سڪو پاڻي سَر جو، گذر جت گناهه،
ميهر پنهنجو ماهه، آڇي آسارن کي.
*
درياءِ ڪئي دانهن، پَسي وَڍ وڻن ۾،
“ڪپَر منهنجو ڪنڌ آ، ٻيلو منهنجي ٻانهن”.
ڪلها جنهن جا ڪانهن، آسڻ پنهنجا اُن تي.
*
نه دنگيون، نه درياءُ، نه سي ماڻهو ماڳ جا،
ناهي ڪنهن نگر ۾، جوڀن کي جٽاءُ،
ويو لٽي واءُ پيرا پاڻيارين جا.
*