ماڻهوءَ جو رت ماڻهو ئي پيا کڻي گهمن ٿا کارن ۾،
گرميءَ ۾ ٿو برف ٿئي جو پوي پگهرجي پارن ۾.
مٽي آ جا رت چُوهي نيشان ڇڏي ٿي گم ڪري،
ساڳيو ئي رت وهي هلي ٿو سنڌ ساگر جي ڌارن ۾.
شور نه ڪر، چپ چاپ هتان، خاموش ادب سان گذري وڃ،
رت ٿيو آرامي آ مس شاعر جي شهڪارن ۾.
اڄ جو ماڻهو پيٽ جي خاطر پنهنجي هٿن کي زخمي ڪري،
رت- ڦڙا ٿو پوئي ويٺو گڏ گلن سان هارن ۾.