ايندو آهيان، ويندو آهيان،
لوليون، مورا ڏيندو آهيان،
اوجاڳا آڇيندو آهيان،
غازي ناهيان، غوري ناهيان،
ذات جو مان ڪو ڪوري ناهيان،
پوءِ به ويٺو ٽُٽل ڌاڳا
ڳنڍيون ڏيئي ڳنڍيندو آهيان.
هي وڻ ڪنهن جي ڪم ۾ ايندا،
واڍا ملاحن لاءِ وڍيندا،
آءٌ تڏهن ڪنهن وڻ جي ٽاري،
ڀلجي ڀي نه پٽيندو آهيان،
مون کان منهنجو ديس نه پڇ تون،
وڻجارن جو ويس نه پڇ تون،
آءُ چريو چرخيءَ تي ويٺو،
واڍيون پکيڙ وٽيندو آهيان.
جنهن جي دل آ پيار کان خالي،
ٻئي هٿڙا ڪم ڪار کان خالي،
تنهن سرڪش جو سر ڳچيءَ کان،
ڪاتيءَ ساڻ ڪپيندو آهيان.
ڪنهن کان جڏهن ڪو گرهه کسي ٿو،
“بيوس” ڪنهن کي بک بڇي ٿو،
آءٌ تڏهن پيو پيٽ بکين لئه،
سنڱُر ٻُور سٽيندو آهيان.