سُر مارئي
سيئي منهنجا سيڻ ٿيا، پيتو جن پنير،
عُمَرُ ٿيو اسير، پيس سُڌِ ساڻيهه جي.
*
اِهي ئي آهين، ماروئڙا ملير جا،
ڪلهن ڦاٽا چولڙا، پرهه سان پائين،
لڏون ٿا لاهين، ڏٺن آگم اُڀ ۾.
*
آهن اِهيئي، مارون ملڪ ملير جا،
وڌم رلي کٽ تي پڪ جڏهن پيئي،
اسان اڳيئي، مڃيو ماروءَ ڄام کي.
*
سنجڻ(1) ڪارڻ سرتيون! آڌي ڏئي اٿياس،
ڀيلا پڻ ڀرياس، اوڏا جي نه آب کي.
(1) ٿر ۾ کهيءَ مان پاڻي ڀرڻ
*
سنجڻ جي سرتيون! مون کان ويل وئي،
تيلان آءُ پئي، پُکي پاڻيارن جي.
*
سنجڻ جي سرتيون! مون کان وئي ويل،
ٻيون کڻن ٻيلهڙا، ٻانهه ورائي ٻيلهه،
هڪڙي آئون هيل، ٿيس ڪاڻياري ڪاڄ ۾.
*
سنجڻ ڪارڻ سرتيون! وڏيءَ ويل وئي،
وريتيءَ وَرَ سين، ڪچي ڪا نه ڪئي،
تيلان آئون نه پئي، پلئه پاڻيارين جي.
*
ٻيون کڻي ٻيلهڙا، آڌيءَ کي اُٿيون،
آئون سِڪان آب کي، دلو ڪڇ ڪيون،
ائين اڻ – چيون، ٿيون ڪاڻياريون ڪاڄ ۾.
*
ٻيون کڻي ٻيلهڙا، اُٿيون آڌيءَ کي،
سنجڻ مون نه سکيو، هيڏي ٿر مئي،
تيلاهون مون کي، سرتين نه گڏيو.
*
ٿوهر، ٿر ڄايون، ٻيئي مرڪ ملير جو،
ننڍيون، وڏيون، نينگريون، ماڏوهيون،(1) مايون،
کاڻونبا کايون، اچي ويٺيون ائٽ تي.
(1) مارئي جي ماءُ ماڏوهيءَ ڏانهن اشارو
*
هوءَ جا هارياڻي، جوٽي ويٺي جنڊ کي،
آهي مرڪ ملير جو، پورهيت پٽ – راڻي،
ڌَڻ ۽ ڌياڻي، ٻيئي سُونهنِ سنڌ کي.
*
متان ماڏوئي! ڏئين ويڻ وياءَ کي،
نڪي چڙهي سيج تي، نه لاٿائين لوئي،
سِيل اٿس سوئي، جيڪو مرڪ ملير جو.
*
نه آمر، نه آمري، نڪي عمر ڪوٽ،
ويو وچان نڪري کَپُرَ وارو کوٽ،
مينهن وٺا هن موٽ، مليراڻي مارئي!
*
ڊٻن تي ڊاٻو، منهنجن ماروئڙن جو،
پَلَر، پاسو پٽ جو، کٿوريون کاٻو،
اورانگهي اَڳو، وسي پيو ولهار تي.
*
جيئن ڪو وڍي ٻُوهه، اڇلي ڇڏي آڳ ۾،
تيئن هي منهنجو روح، ڌنارن کان ڌار ٿيو.
*
جيئن ڪو ڳاهي ڳاههُ، ڪري ڌار ڪڻن کي،
تيئن هي منهنجو ماهه، ڌنارن کان ڌار ٿيو.
*
ٿرين وڍيا ٿَٻَ، اڃيا ابر آسري،
نڪي اولڙ آهرين، نڪي سَرن – سُٻ،
ڀريا ڪين ڀٽن تي، سندا کُرن کُٻَ(1)،
اِجهو منجهان اُٻَ، وسندي بوءِ بهار جي.
(1) پوسل يا واريءَ تي ڍڳيءَ يا مينهن جي پيرن جا نشان.
*
اِجهو وريو واءُ، اِجهو وٺا مينهڙا،
اوس ويندو وسري، آجڙين انياءُ،
اچي هير – هڳاءُ اوتيندي ارواح تي.
*