سچَ، سرهاڻ جو بدل آهيان،
سڄو خوشبوءَ ۾ ٻڏل آهيان.
وتان واهڙ، ٻنيون ڀريندو ٿو،
چئبو سنڌوءَ جو، مان جل آهيان.
سڏيان پيو ماءُ سنڌ – ڌرتيءَ کي،
چوين ڪيئن ٿو ته مان ڀلل آهيان!
نڪي پارسَ، نه سونَ، چانديءَ مان،
سنڌ جي مٽيءَ منجهان جُڙيل آهيان.
لٿو سورج آ ڄڻ ته نيزيءَ تي،
اهڙو هن وقت مان تتل آهيان.
آهيان مومل جي ماڳ جو ماڻهو،
يا ته “بيوس” جو ڪو غزل آهيان.