پياسا پنڇي اڏري ويندا، تاڙي ڪين وڄاءِ،
ڪهڙا ويٺو تيل چڪائين دکندڙ ڌرتيءَ لاءِ،
ميان! تون سمجهي پير وڌاءِ.
ماڻهو ڪوبه نه ڀيلو آهي، ماڻهوءَ کي نه پچاءِ،
جنهن سان بڻجي رت ڦڙو ڪو اهڙو ساز وڄاءِ،
ميان! تون سمجهي پير وڌاءِ.
منهنجو سيس مهانگو آ، تون پنهنجو سيس نواءِ،
مان ڇو ڪَچڙو ڪنڌ ڏيان، تون پنهنجو ڪنڌ ڪپاءِ،
ميان! تون سمجهي پير وڌاءِ.
وقت جا ڪانٽا ڪڏهن نه رڪبا، مون سان شرط لڳاءِ،
جي آ توکي جيون پيارو، ٿر تي مينهن وساءِ،
ميان! تون سمجهي پير وڌاءِ.
مون سان، گهوڙيسوار! ڀلي تون هاڻي وک وڌاءِ،
جن جا ڳورا ڳاٽ، انهن سان ڳورو ڪين ڳالهاءِ،
ميان! تون سمجهي پير وڌاءِ.
ڌرتيءَ جي گولي کي گِدرو سمجهي ڪين وڍاءِ،
وِت کان ٻيڻو وس ۾ آهين، “بيوس” ڪين سڏاءِ،
ميان! تون سمجهي پير وڌاءِ.