سُر آسا
آهي ڪين اسان ۾ دوئيءَ وارو ڌن،
ڪانو توڙي پن، ٻئي سونهن سرير جي.
*
هي ماڻهوءَ جو ماهه، چؤ کنڀو چؤسول تي،
اِن ۾ وٿ انسان جي، انِ ۾ پاڻ الله،
ڪرين ڪيئن تباهه، اوڳا! آد- جڳاد کي.
*
هي ماڻهوءَ جو من، ڪَر نه جنهن جي ڪُن کي،
اک پٽيندي ان تي، ٿيو هو “شاهه” ڇڪن،
تڪيو جن جو تن، ڪاڻ نه تن کي ڪيچ جي.
*
هي ماڻهوءَ جو ماهه، جنهن ۾ بُوءِ بهار جي
اک وجهندي اِن تي، ڇڪن ٿيو هو “شاهه”،
ڳهان ڀانيو ڳاهه، جو اصل گهر ارواح جو.
*
ميان! مٽيءَ کان، مَڱ ته موچارو ٿئين،
ڪلهي پاڻي ڪينرو، مڱڻو ٿئين متان،
اچي اسان سان، ڪاهه ته ڪاڻيارو نه ٿئين.
*
مَڱ نه ڪنهن کان مُور، ڪاهه ته ڪاڻيارو نه ٿئين،
ويسرا! وچُور، پڇندءِ پاڇاٽن(1) ۾.
(1) جڏهن ربيع جي فصل وارو اَن ختم ٿيڻ تي هوندو آهي ۽ خريف جو فصل لهڻ وارو هوندو آهي تڏهن ماڻهن جون گنديون ۽ پاراخالي ٿي ويندا آهن، جي پٽڙي ڀت ۽ اوڌر تي گذارو ڪندا آهن.
*
ڀلي کان ڀلو، آڌيءَ جو اُڀري پوي،
سچو سو سلو، جو پاهڻ تي پڌرو ٿيو.
*
آهيان سو امام، جنهن جو منهن ملير ڏي،
ڪيم سجدو سونهن کي، اُٿندي وهندي عام،
سجدو ۽ سلام، تون پڻ ڪر ڪلاچ کي.
*
آهيان آدم سو، جنهن ڪيو سجدو سونهن کي،
آءٌ نه واقف اُن جو، جڳ کان پاسي جو،
مون کي مَتِ، نه ڏيو، ڪالهه واريءَ “ڪين” جي.
*
طلب نه رکين تون، منهنجي هن مجاز جي،
تو ۾ ڪيم تڪيو، بڻي جڏهن ڀون،
مون تڏهاڪون، ٻول وساريو ٻن جو.
*
جو ڏِٺُئي سو ڏِس، لاهي عينڪ اک تان،
هيرِ نه پنهنجو حُس، اڻ- ڏٺي جي آسري.
*
ڏٺو اڻ- ڏٺو، ڪر نه ڪارايل(1) کي،
اصل سچ سرير جو، اٿيئي اهو،
آٽڻ (2) اڄ سندو- ڪيئن گڏائين ڪالهه ۾!
(1) هنج پکي
(2) آٽڻ =سڪل اٽو، جيڪو ڪڻڪ جي ڳوٿل اٽي ۾ ملائي اٽي کي ماني پچائڻ لائق ڪيو ويندو آهي.
*
تني ڪر تنوار، جن حاصل ڪيو هڪ کي،
وڄي تن وجود ۾، تنبوري جي تار،
مڱڻي ۽ ڏاتار، ٻول وساريو ٻن جو،
*
ڪَڙَ تان ڪري جيئن، سٽجي وڻ سرنهن جو،
مون پڻ مرڻ تيئن، ڪُنَن ۾ ڪيري ڇڏيو.
*
پَٽي پير جيئن، سائر لوڙهي سير ۾،
اسان “اَنا” ايئن، لهرين ۾ لوڙهي ڇڏي.
*