جيئن ڪو سَر تي هنج لهي ٿو،
تيئن ڪو ماڻهو ياد پوي ٿو.
تنهنجون يادون منهنجي من ۾،
ڳيري کي ڄڻ باز جهٽي ٿو.
اونداهن ٻن دائرن وچ ۾،
ٽانڊاڻي جيئن ذهن بکي ٿو.
آيو آهين سپنن ۾، يا،
ڪارونجهر تي مور نچي ٿو!
ماڪ پوڻ سان باک ڦٽي آ،
ڪانڊيرن تي ڪو ته نچي ٿو.
تنهنجين ديوارين جي هيٺان،
وڪجي پيو انسان ٽڪي ٿو.
منهنجن گيتن ۽ غزلن ۾،
مشعل ٿي انسان اچي ٿو.
پنهنجي مُنهن پني تو ته چيو هيو:
“بيوس” هاڻي سچ لکي ٿو.