گرهڻ ۾ انسان وتو آ
آويءَ ۾ انسان پڪو آ.
جيون ڪوئي ليڪو ناهي،
جنهن کي ڪوئي ٺاهي، ڊاهي،
ڌنڌلي هڪ تصوير ته آهي،
ڪٿان، ڪٿان ڪو نقش ڊٺو آ-
آويءَ ۾ انسان پڪو آ.
لامن تي پيو لڏندو لمندو،
ٽپڪو بڻجي آخر ڇڻندو،
ڪنهن سانوڻ ۾ نيٺ ته پچندو،
جيڪو ميوو اڄ ڪَچو آ،
آويءَ ۾ انسان پڪو آ.
هڪڙا مرندا ٻيا پيا ڄمندا،
واچوڙن جيان ويندا وڌندا،
اوندهه ۾ ٽانداڻا ٽپندا،
منهنجو هي اعلان سچو آ،
آويءَ ۾ انسان پڪو آ.
ڪيئن پڇين ٿو ڇو آ، ڇاهي!
تنهنجي اک آفاقي ناهي،
مصور جو ڪو ڏوهه نه آهي،
مصور جو هر نقش چٽو آ،
آويءَ ۾ انسان پڪو آ.
ڍير مٽيءَ ۾ ٿانءَ لڪائي،
ويٺو ڪوئي باهه لڳائي،
ڀلي ڏسي ڪو خاڪ هٽائي،
گرهڻ ۾ انسان وتو آ،
آويءَ ۾ انسان پڪو آ.
جيون جا هي جهاڪا آهن،
نگريءَ نگريءَ ناڪا آهن،
واهيرن ۾ واڪا آهن،
ٻاهر شايد سج لٿو آ،
آويءَ ۾ انسان پڪو آ.
ڪالهه به ڪنهن جو رت ٽميو هو،
واريءَ تي نشان ٺهيو هو،
سِڪا آڇي، تو ته چيو هو:
انسانن جو رت مٺو آ،
آويءَ ۾ انسان پڪو آ.
هر ڪو پنهنجو جام کڻي چي،
“شاهه” کڻي چي، “شيام” کڻي چي،
بيشڪ ڪو بينام کڻي چي،
مڌ ماٽيءَ جو ڍَڪ لٿو آ،
آويءَ ۾ انسان پڪو آ.
(1) نارائڻ شيام = ننڍي کنڊ جو برک شاعر.