سُر گهاتو
اٺئي پهر اُتامرو، ماٺ نه ڪري مور،
وهاڻيءَ وچور، آڻي ڏئي عام کي.
*
گهڙندا گهاتوئڙا، تنبا لاهي تار ۾،
مٿي ڪُنَ ڪڙا، هڻندا ڪري هُوڪرا.
*
ڪاڏي ويا ڪالهه! سونهان جي سمونڊ جا،
اهڙا هِن اٿاهه تي، ڪنهن نه ڏٺا ڪال،
انهن جا احوال، لهرين لڪائي ڇڏيا.
*
مانگر ٿا مِڙن، ڪلاچيءَ جي ڪُنَ تي،
سون – مياڻيءَ سڏ ٿيو، مِڙني ملاحن،
اُهي پڻ اچن، جيڪي جَرَ جڏا ڪيا.
*
ڏيئي ساندارو، لنگهيا سير سمونڊ جي،
هر ڪنهن وائي هيڪڙي، “وارو ڙي، وارو”،
مانگر ويچارو، ڪاتر ٿيندو ڪُنَ تي.
*
ٿيا سڏ ساڻيهه جا ڇَرَ تي ڇڳيرن،
ڪاهي هلو ڪن تي، ماريو مانگرن،
منهنجو من منجهائيو، نينڍوء تي نرن،
وِيرون ٿيون ورن، آن ناکا! آهيو ننڊ ۾!
*
وانجهي ٿا ورن، پيا ڪُنَ ڪراڙ ۾،
لطيفاڻيءَ لوءِ ڏي، ڌوڪيو ڌنارن،
هاڻي هونگارن، ڀڳي ماٺ ميهار جي.
*
اوريندي اسان، ڏٺا ڪُنَ ڪراڙِ جا،
گهاتُن جون غوراب تان، بري تي بَڇان،
وانجهين ڪين وَسان، گهٽايو گرداب ۾.
*
کيڙيندي کارو، حجت هٿ ڇڏي ويا،
جُسو جهرين ڳاريو، ساهه منهنجو سارو،
هِنيون ويچارو، پوءِ به طالب تار جو.
*
وتن ويڳاڻيون، سڀن بار بخار جو،
ڇاڻي ڌوڙ ڇڄي پيون، مُٺيون مهاڻيون،
ڪنڌيءَ وجهن ڪيتريون اَکَن کي آڻيون،
وَهون وساڻيون، ڪندي ياد ڪلاچ کي.
*