سڀ پکي هڪ ٻئي پٺيان اڏندا ويا،
ڪن ڪٽايا پَر، ته ڪي ڪسندا ويا.
جن ڏين ۾ ڏات ڪنهن ٻاري نه هئي،
واءُ جو جهوٽو لڳو، وسندا ويا.
جيترو ٿر تي وسي سانوڻ ويو،
اوترا پئي پيچرا تپندا ويا.
زندگيءَ جي ساز تي ڇيڙي غزل،
واٽ سڀ هڪڙي پئي پڇندا ويا.
جت به ڪنهن جي خون جو قطرو ڪريو،
ڪيترا ئي گل اتان ڦٽندا ويا.
هر دفعي جيون جا، هر طرفان ۾،
نقش جي ڊهڻا هئا، ٺهندا ويا.
ڪنهن ڏنو ٿي پيار، ڪنهن پيڙا ڏني،
گيت “بيوس” جا ائين ٺهندا ويا.