ليک لکي ٿو ڊاهيان، ٺاهيان،
سوچيان ويٺو آهيان، ناهيان.
صورت کي مان سجدو ڪري ٿو،
مورت جو پيو مانُ وڌايان.
خالق ۽ مخلوق به ماڻهو،
ماڻهوءَ کي ٿو مالڪ ڀانيان.
ڪعبو، قبلو مون نه ڏٺو آ،
ڪڻڪ ڏسي ٿو ڪنڌ جهڪايان.
دنيا دائم قائم رهندي،
تڏهن ٿو ويٺو باغ بڻايان.
ارواحن جي عالم ۾ آءٌ،
جسم بنا ڪيئن روح رهايان!
جنهن جي هٿن تي ميندي ڦٽي آ،
تنهن کي ويٺو ميندي لايان.
اَن- پاڻيءَ جي هيڏي دولت،
ڪٿي رکايان، ڪيئن کٽايان!
جڳ جا ماڻهو وس ۾ آهن،
آءُ الائي ڇو “بيوس” آهيان.