(زندگي – 2)
انسانيت جي ابتدا –
ابتدا، جنهن موت جو انعام آندو، انتها –
انتها، جنهن انتها مان زندگيءَ ڳولي لڌي هڪ ابتدا:
مُرڪ ۽ مانيءَ کڀي جي آرزو.
جنهن جو امڪاني ازل،
پر نه اُن جو ڪو ابد،
هڪ ڊگھو اٿاهه ساگر.
زندگي،
صحرا جي ڪنهن خاموش ۽ ويران ڪاريءَ رات جو نالو نه آ،
پن – ڇڻ
يا ڪنهن بيٺل دُبي ۾ ٻوڏ جو پاڻي نه آ.
زندگي، کرڙيءَ، مياڻي جي چمڪندڙ ڦوهه جوانيءَ جو مڪمل باب آ،
زندگي،
ڪوڏر، کرئي، گھوٻي ۽ هَر جو داستان،
۽ خلائن جو سفر،
واهه جي ڪپ تي پپر جي ڇانوَ آ،
صبح جو ٿڌڙيءَ هوا تي ٻاجھريءَ ۽ جوئر جي لڏندڙ سنگن جو رقص آ،
زندگي،
صحرا ۾ تيِلو ڪڻڪ جو،
ماڻهوءَ جو ماڻهوءَ مان جنم،
ماڻهوءَ جو ماڻهوءَ تي ختم،
اڄ جو انعام،
ڪلهه جو فسانو،
۽ سڀان جي نئين دنيا جي نئين ڀٽائيءَ جو جنم.
زندگي،
بس، سنڌ کي ارغونن جهڙي اجنبي، جابر اديسيءَ جي چنبن مان،
ڌڪ هڻي،
آزاد ۽ آجو ڪرائڻ لئه ڳڙي ۽ مينهن جو طوفان آ:
اروڙ جو ماضي،
اڄوڪي نسل جي ڇڪتاڻ وارو حال آ:
هو بهو ڪاهوءَ دڙي،
“موهين” جو مستقبل آ پنهنجي زندگي،
جِت دڙن، کنڊرن مٿان ماڻهو اڏيندا گھر نوان،
ويران رستن تي وري رقصان ٿيندي زندگي!
زندگي،
سنڌوءَ جي ڌارا،
ڪونج جو ڪُرالاءُ،
اکين جو کُاڻ،
لبنان جي لوساٽيل ڌرتيءَ مٿي زيتون جي وڻ جو ڦُٽڻ!
زندگي،
تاريخ دهرائي پئي،
تاريخ لکرائي پئي،
هر اونداهيءَ رات کان پوءِ –
هو ته ڏس!
هُن ڏهر پويان،
وڏيءَ ڀٽ کي اورانگھي، جھوپڙين ۾،
پرهه پنهنجا ديپ ٿي ٻاري پئي
صبح پنهنجو پاڻ ڏيکاري پيو!