قطعا
انسان جي تاريخ نئين سِر پيا لکون ٿا،
بلال جي گهاڻي ۾ ٻئي پير وجهون ٿا،
هي ڪلڪ جڏهن سچ جي مسيحا تي لکي ٿي،
هر لفظ ۾ انسان جي تصوير ڏسون ٿا.
(2)
انسان جو تازو ڪو ڪٿي پير نه آهي،
ڪو ڪڻڪ جي ٻاري ۾ ڇڻيو ٻير نه آهي،
اي دوست! جدا سڀ جي لکڻ جو آ نمونو،
تاريخ جي بابن ۾ ڪوئي ڦير نه آهي.
(3)
آئيني ۾ ماضيءَ جا چٽا عڪس ڏسي وٺ،
هِن دؤر جي ماڻهوءَ تي جو لکڻو ٿي لکي وٺ،
“مجبور” جي عنوان تي ڪجهه لکڻ کان اڳ ۾،
هِن مَس جي ڪُپيءَ ۾ ڪي ٻٽي لڙڪ وجهي وٺ.
(4)
هڪ پاسي کان چهرن تي هيو چيٽ ڦلاريو،
ٻئي پاسي سلاخن مان پئي قوم نهاري،
ٿيندي رهي اک– ذهن جي خاموش لڙائي،
منزل تي اسان سرخ ڦريرن کي اُڏاريون.
(5)
هڪ پاسي کان گردن ۾ ٿو زنجير پيو لڙڪي،
ٻئي پاسي کان انسان ٿو انسان کي رڙڪي،
اي پيارا وطن! واهه تنهنجا عجب نظارا!!
هِت کيت جلن ٿا، ته هُتي لاش ٿو لڙڪي.
(6)
چڱو ٿئي اڄ ئي ڦاڙي ڇڏ دوا درمان جو نسخو،
اڄوڪي دؤر ۾ تون ڇا ڪندين لقمان جو نسخو،
ڦٻائي هٿ ڳٿڙ ۾، ڪر مٿان ڪو وارو داسي جو،
اِهو ئي ٿئي فقط ڪامياب دريا خان جو نسخو.
(7)
دريا خان، هوشوءَ جي حملي ۾ ڳولهيو،
يا هيمو ڪلاڻيءَ جي جهنگلي ۾ ڳولهيو،
مان تخليق جي ڌنَ ۾ مصروف آهيان،
مون کي گهر جي آڏو ڪنهن گملي ۾ ڳولهيو.
(1) آلو ڏنڊو = داسو
(8)
نه آمر جي ٻوليءَ ۾ گوليءَ ۾ ڳولهيو،
اسان کي سنڌڻ ماءُ جي لوليءَ ۾ ڳولهيو،
قبن ۾، نڪي قبرستانن ۾ آهيون،
اسان کي ڪنهن سنڌوءَ جي ڇوليءَ ۾ ڳولهيو.
(9)
جتي دل جي بستي، جتي ڍول ماڻهو،
جهلين ڪين ڪنهنجي اڳيان جهول ماڻهو،
اسان اُن وطن جا قصا ٿي سڻايا،
هڪالي ڇڏياسين جتان رول ماڻهو.
(10)
تاريخ جي هر لفظ کي صابڻ سان ڌوئن ٿا،
مطلب ته نوان باب نئين سر پيا لکن ٿا،
ڌرتيءَ جي وسيلن جي عمر وقت جا شاعر،
ماڻهوءَ کي چئي ماڻهو، قلم ساڻ ڪٿن ٿا.
(11)
آويءَ ۾ پچايو، ڀلي آڙاهه ۾ اڇليو،
هن دؤر جي شاعر کي درياهه شاهه ۾ اڇليو،
تخليق جي وهنوار ۾ مصروف ئي رهيو،
ڳالهين ۾ رڌايو يا کڻي ڳاهه ۾ اڇليو.
(12)
اسان پنهنجي ئي ڌرتيءَ تي وڻن وانگي کتل آهيون،
نشانبر آهيون نُڪتن سان، اوهان ليکي لڪل آهيون،
فرق هي صاف ظاهر آ، اجهو ڌرتيءَ جي رشتن جو،
اوهان کارا، کٽا، اُگرا، اسان ٽپڪا پڪل آهيون.
(13)
بقا ڌرتيءَ ۽ ماڻهوءَ جي هٿن جي هاج ۾ ڳولهيو،
جيئڻ وارن وسيلن ۾، نه ڪنهن جي تاج ۾ ڳولهيو،
تفاوت ڪنهن طريقي سان “چوڻ ۽ ڪرڻ” ۾ “بيوس”،
سنڌو، ميسيسپي، ڪانگو، گنگا ۽ گاج ۾ ڳولهيو.
(14)
زهر جي زنگ لڳل شيشن کي ساڙي ٽُوئن آلن ۾،
جيئڻ جي رس پيون ٿا پيا اڇن اُجرن پيالن ۾،
نه ڪوئي زهر پي مرندو نه اهڙا حادثا ٿيندا،
اُٿو، اُٿلو، مچو، مچلو، هلو، هڪليو همالن ۾،
(15)
جڏهن اڄ جو شاعر ڪو ڦاسيءَ چڙهي ٿو،
انگورن جي ول ۾ ڦٽي سو پوي ٿو،
جنهن مٽيءَ پنوڙي جي هيٺان اچي ٿو،
تنهن مٽيءَ کي ماڻهوءَ جي صورت ڏئي ٿو.
(16)
سنڌڻ ماءُ، سنڌي پيءُ جو اولاد آهيون،
سنڌوءَ جي ڪناري تي آباد آهيون،
امن، عاقبت ۾ آهيون ميڻ جهڙا،
جي پڙ ۾ ٽپون ٿا ته فولاد آهيون.
(17)
اچو زندگي ان جي داڻي ۾ ڳولهيو،
نه ڀَيلن گهڙن ۾ نه گهاڻي ۾ ڳولهيو،
سڀاڻي جا ڪوڙا دلاسا وساري،
هلي چو اسان ساڻ “هاڻي” ۾ ڳولهيو.
(18)
ڪنارن، ڪپن تي ڀنڀا وار ڇوڙي،
مَهي کير، ڌونئرو، مکڻ کي ولوڙي،
سڃاتم اهو ڇوهه سنڌوءَ جو آهي،
جا اُڏريو اچي پئي ٻُنڊا بند ٽوڙي.
(19)
اهرام جي تابوت نه ڪنهن کاڻ ۾ ڳولهيو،
مهراڻ جا موتي وڃي مهراڻ ۾ ڳولهيو،
ڦيٿي ۾ ڀريل فڪر ۽ فولاد جي طاقت،
لوهر جي هٿوڙي ۾ ۽ سانداڻ ۾ ڳولهيو.
(20)
زندگي ثبات آ،
موت کان بجات آ،
حسن، رنگ، روپ جي،
پوري ڪائنات آ.
(21)
زندگي هڪ واردات،
موت واري چپ چپات،
زندگي منهنجيءَ دنيا ۾،
ڏينهن جهڙي هرڪا رات.
(22)
زندگي سنڌوءَ جي ڌارا،
زندگي ڪڻڪن جا کارا،
زندگي صحراتي بارش،
زندگي گورا ۽ ڪارا.
(23)
دوست ڪو وڇڙي وڃي ٿو،
بخت ڄڻ بگڙي وڃي ٿو،
درد کان بيمار دل جو،
هر بکيو اُڊڙي وڃي ٿو.
(24)
تنهائي ۾ هڪ، هڪ ڇڏيندو وڃي ٿو،
پنهنجي راهه هر ڪو مٽيندو وڃي ٿو،
هزارن ۾ اهڙو به ڪو دوست آهي،
اکيون بند، پوءِ به سڏيندو وڃي ٿو.