سنڌي سنگيت جي چاندني اماس ۾ تبديل ٿي وئي! ؛ مجيب ناريجو
هو لفظن ۾ اچار جي هٿن سان معنائن جو ساهه ڦوڪيندو هو. جڏهن چوندو هو ته "ٿي املتاس تان ڪُوڪ ڪويل ڪري، ’هو‘ پري آ پري. " ’هو‘ ڪنهنجي لاءِ هجي به يا نه به هجي، سچ ته دل کي آسرو ٿي پوندو هو ته ’هو‘ آهي، پري ئي سهي. "مڌ جيڪو به آهي ڪلالو ڏيو، رات گھنگھور آ، ڪيئن به ٽاڻو ٽري"چئي، بس ڪندو هو ته ٻاڪاريندڙ سنڌ جو ڪو حساس ماڻهو ڄڻ ته بيچينيءَ جي درياءَ ۾ ٿاڦوڙا هڻي، پار پوڻ جا وس ڪندو هجي.
هو پنهنجي دور جي هر نمائندي شاعر جي زبان هو. هر شاعر جي ڇا پوري هڪ دور جي ۽ ان دور مٿان پيل صدين جي اثرن جي زبان ۽ لهجو هو. هن جي اها وڏي خوبي هئي ته اياز جنهن جي شاعريءَ ۾ "ست سمنڊ" آهن، انهن سمنڊن ۾ لڪل سونامي چوڏهينءَ جي جنون کي جتي به جھاڳيندي نظر اچي ٿي ته هو (صادق) انهيءَ ولوڙ کي وڏي آسانيءَ سان بيان ڪري وٺندو هو. اهو ئي سبب آهي جو اياز چيو ته صادق فقير جي روپ ۾ منهنجي شاعريءَ کي آواز ملي ويو آهي.
ٿر جي اڃاري ڌرتيءَ تي جنم وٺندڙ صادق پنهنجي مزاج ۾ درياهه وانگر هيو. جنهن سان به مليو، تنهن سمجھيو ته هو منهنجو دوست آهي. اڄ جڏهن هو جاڳيل اکين لاءِ ديدار جو تا ابد روزو بنجي ويو آهي، هن کي ٻيهر نه ڏسي سگھڻ جو صدمو پٿر بنجي ڄڻ ته سموري ديس تي وڇائجي ويو آهي. هن جي وڇوڙي تي دل دل ۾ تڏو وڇايل آهي. هن کي ڪير ٻڌائي ته تو پڄاڻان سنڌي سنگيت جي چاندني اماس ۾ تبديل ٿي وئي آهي.
(روزاني عبرت ايڊيشن، 1.3.15)