هونءَ تـ هي ٿر ۾ ٻارن ۽ مورن جي مرڻ جي موسم آهي، پر هو ٻار هو يا مور، اهو ڪيرڪڏهن بـ طئـ ڪري ڪونـ سگهندو. هن جي ٽهڪن ۾ هڪڙو ٻار سدائين رهيو. ۽ هن جي آواز ۾اڃارن مورن جون ڪوڪون هيون . ائين هو اسان جو صادق فقير، ۽ ها ٻارن ۽ مورن جي موت تي تڏا دلين ۾ وڇائبا آهن. سو هن جي موت جو تڏو دلين ۾ ڪي ڪيترا ڏينهن وڇايل رهندو. جڏهن بـ ڪٿي ڪو ٽهڪ گونجندو تـ هو ياد ايندو، ۽ جڏهن بـ واريءَ جي ڀٽن تي ڪو مور ڪوڪندو، تڏهن بـ هو ياد ايندو. ڳالهـ ڳالهـ تي وڏا وڏا ٽهڪ ڏيندڙ صادق فقير اڄ واريءَ جي دڙي تي ڪنڊيءَ جي وڏي وڻ جي پاسي ۾، سنهڙي واريءَ هيٺان ابدي ننڊ سمهي رهيو آهي. اهڙي گهري ننڊ، جنهن مان ڪڏهن بـ ڪونـ اٿندو. هو جنهن جي مٽيءَ جو آخري سفر مٺيءَ جي گهٽين ۾ گلابن ۽ لڙڪن جي برسات سان ٿيو هو- ها هن لئـ هن شهر جا رُنا تـ عورتون ۽ ٻار بـ هئا. هن سان پنهنجو بـ ٽهڪن جو رشتو هو.