هوُ جو ٿر جو ٻاٻيهو هو! : روبينه ابڙو
هر ڪنهن تن جي تارَ تي تنهنجو
رَين- بسيرو!
تون جا ٻولي ٻولين ويٺو ،
تنهن ۾ ڪهڙا سُرَ سمايل؟
ڇا تون ٻيجل جي سُرندي جان
صرف سِرن جو دانُ گهُرين ٿو؟
تون جو رُوحن جي ڳڙکيءَ مان
نڪري تَنَ جي آڳنڌ تي ٿو
روز اڏامين-
تو کي ڪو به نه ماري سگهندو!
تنهنجو ڪهڙو ديس پکيئڙا؟
ڪهڙي ڏيھه کان ايندو آهين؟
منهنجي ديس کان نيندو آهين
روح پويتر جهرڻن جهڙا !
هيل به ڪهڙو قهر ڪيو تو
هُو جو ٿر جو ٻاٻيهو هو
جنهن وٽ سُر سنسار جيان ها
جنهن جي هرڪا تالَ ائين ڄڻ
سمنڊ تي لهرون مڌم مڌم
ڇَيڙيو جت به هيو هن سرگم
سڀ نظارا رقص ڪندا ها،
تارن چارا رقص ڪندا ها ،
ڪويل هن جي سُر تي اڏري
رم جهم جا ٿي ساز سڃاتا
ڇم ڇم ڇيرن کي هن ارپي
چنچل نيڻ رُئاريا ها جنهن
پُرنم نيڻ کلايا ها جنهن
موسيقيءَ سان-
اڄ به پڙاڏا ڪارونجهر ۾
هن جي اوسيئڙي ۾ آهن
هاءِ عقابن جهڙا ڪڻڇي
ڪيئن چُڳي وئين
روح اسان جي موسيقيءَ جو!؟