انور منصور مڱريو
صادق تنهنجي تات، صديون رهندي سنڌ کي.
وڄندي ڪيئن ٽٽي پئي، تنبوري جي تار،
صادق تنهنجي سار، سدا رهندي سنڌ کي.
سدا رهندي سنڌ کي، صادق تنهنجي سار،
ڪيئن تون منهنجا يار، ايئن هليو وئين اوچتو.
صديون رهندي سنڌ ۾، صادق تنهنجي تات،
ڪهڙي ڪريان بات، راڻا رات رُسي وئين.
مٺيءَ جي گھٽي گھٽي، ساڳي آهه پڪار،
ڇا صادق ٻيهار، موٽي ايندين ماڳ تي؟
هر هر واجھائن پيا، تولئه ٽمندڙ نيڻ،
ڏيئي ڪيڏا ويڻ، ايئن هليو وئين اوچتو.