تُنهنجي مٽيءَ منجهه ملان! : خليل ڪُنڀار
ڪالهه پڙهيا ٿي نوحا جنهن،
پنهنجي تنھن ئي ٻيجل کي اڄ،
ڀيڙي ڀاڪر پاتو تو.
ڪجرارين جا سُڏڪا ڳاتئين
مرندي جيڪي مُرڪيا- ڳاتئين
پيرَ ڪڙين جا گھاءُ به ڳاتئين
چانڊوڪيون ۽ چاھ به ڳاتئين
رڻ پٽن جي راھ به ڳاتئين
ڌرتي ۽ درياهه به ڳاتئين
تُنهنجون ساريون مِينڍون نِينڍون
سُرن منجهه سمايون جنهن
پنهنجي تنھن ئي ٻيجل کي اڄ،
ڀيڙي ڀاڪر پاتو تو.
تُنهنجا لاڏ ۽ ڪوڏ سنڀاري
موٽيو جيئن مديني مان
واٽون ڦُلن ڇانيون تو
هُن کي لاڏا ڳايا تو
هُن کي سيني لايو تو
“تُنهنجي مٽي منجهه ملان”
توسان قول انوکا سڀ
ويندي ويندي پاڙيا جنهن
پنهنجي تنھن ئي ٻيجل کي اڄ،
ڀيڙي ڀاڪر پاتو تو.
ويندي ويندي ڌرتي توکي
ميڙي مُٺ ڪري ويو هُو
مُلان، مُلحد، لوڀي، ٺوڳي
هڪڙي هنڌ ڪري ويو هُو
پيار، مُحبت، عشق سلامت
ٻيو سڀ ڌوڙ ڪري ويو هُو
مسجد، مندر، عيدون، هوليون
هِڪڙي هنڌ گڏايا جنھن،
پنهنجي تنھن ئي ٻيجل کي اڄ،
ڀيڙي ڀاڪر پاتو تو.
(محبوب راڳي صادق فقير جي وڇوڙي تي لکيل)