صادق تنهنجا ساز!
صادق تنهنجا ساز، مٺا تنهنجي ماٺ ۾!
صادق فقير جي وڇوڙي جو ڏک ڪنهن هڪ لاءِ ناهي، پر هر ڪنهن لاءِ گهر جي ڀاتي وانگر آهي. هن نقصان جو ازالو صدين تائين ٿي نه سگهندو. ڇو ته هيءُ نقصان رڳو صادق فقير جي وڇوڙي جو ناهي، هيءُ سانحو سنڌي ٻولي جو، سنڌي ثقافت جو ۽ موسيقيءَ جو به هانءُ ڦاڙي ڇڏي ٿو. بس ڇا ڪجي، جڏهن سڀني حيلن جا دروازا بند ٿيندا آهن، تڏهن صبر جي ضرورت هوندي آهي. منهنجو صادق فقير سان رت جو رشتو هو ۽ روح جو به رشتو هو. رت جا رشتا وقت تي پيڙهين جي صورت ۾ تبديل ٿي وڃن ٿا، پر روح جا رشتا بنا ڪنهن پيڙهي ۽ فرق جي قيامت تائين برقرار هوندا آهن. صادق فقير سان دوستيءَ جي ناتي سان ثقافتي پروگرامن ۽ برادري ميڙاڪن ۾ به ملاقاتون ٿينديون هيون. هو جڏهن به ملندو هو، سچ پچ ته محسوس ٿيندو هو ڄڻ خدائي تحفو هجي. هن جي ملڻ سان ذري برابر به پريشاني هوندي هئي ته دور ٿي ويندي هئي ۽ خوشيءَ جي لهر گهلي پوندي هئي. اهڙا انسان سماجن کي ڪڏهن ڪڏهن نصيب ٿيندا آهن، جن کي اهي پنهنجي فخر ۽ سينگار ۾ شمار ڪري سگهن. صادق فقير خامين کان خالي ۽ خوبين سان مالا مال هو. بس موت جي راند زندگيءَ سان ئي هوندي آهي، پر ڪا ڪا زندگي اهڙي هوندي آهي، جو موت کي به جيتي ويندي آهي. صادق فقير جي وڇوڙي بر حق زندگيءَ کي جيت ڏني آهي.
صادق فقير جو لفظن ۾ بيان ڪرڻ سج کي ڏيئو ڏيکارڻ آهي. بد قسمتي آهي جو اڄ هن جا ڳايل گيت “اسين بس رهياسين اڌورا اڌورا” يا “هلندڙ لاريءَ مان، هڪڙو گل ڪري پيو” سچ ٿي چڪا آهن. واقعي اسان کان اڄ اهڙو گل ڪري پيو آهي جنهن کي ڳولڻ به ناممڪن ٿي ويو آهي.
فيض محمد فراقي
مٺي