ب
سدائين حيات، مات ڏني آ موتَ کي.
بم ۽ بارود آ، سدا چيڀاٽي ڏات
سدائين ممات، ويري آهه وجودَ جي.
بارود ۽ بم، ڏيندا ناهن آجپو،
عقل، مت، فهم، ٽيئي سڙن جنگ ۾.
بارود ۽ ائٽم سان، ٿيندي مست ممات،
ڇا لئه اڄ حيات، ويري آهه وجود جي.
بارود ۽ ائٽم کان، سَگهو آهه شعور،
علم سندو نُور، مَرڪائي ماڻهپي کي.
بارود جي ڍير مٿان، ويٺو آ آدم،
ڇو وڃايو فهم، ماڻهوءَ سندي ماڻهپي.
بارود ۽ بم سان، نه ڌرتيءَ ڪر تباهه،
انڌپ جي اونداهه، وڃائيندئي وجودَ کي.
بم بندوقون بڻڇيون، ائٽم ۽ تلوار،
ڪر سڀيئي هٿيار، تابع سُرت ۽ سوچ جي.
بم ٻڌي پيٽَ سان، مارين پيو انسانُ،
وڃائي ايمانُ، ڳالهيون ڪرين دين جون.
بم ٻڌي پيٽ سان، مارين پنهنجو پاڻ،
وڃائي سڃاڻ ، ٿو ڳالهيون ڪرين دين جون
*
[b]ڪافي[/b]
بم تي ويهي آڱر چوسي، جهڙو ٻار ابهم الو ميان!
الڪوناهي غم الو ميان، اڄ جو ڏس آدم الو ميان!
نان مهانگا، گوليون سستيون، ڀينگ اُجاڙيون ساريون بستيون،
ماڻهوءَ من ۾ پوءِ به مستيون، ناهي سُرت فهم، الو ميان!
اڄ جو ڏس آدم ، الو ميان!
ڀونگيون ساڙيون بک بيماري، ناري ماري ڪالهه به ڪاري،
ڀڻڪو ناهي چُپ چوڌاري، د م ۾ ناهي د م، الو ميان!
اڄ جو ڏس آد م، الوميان!
سِڪن تي پـئي سُونهَن وڪامي، ماءُ هِنيون پيو کاميو کامي.
من ۾ ماٺ ڪيئن پئي مامي، ماڙيون سُوئر ٿَم، الوميان!
اڄ جو ڏس آدم، الو ميان!
سچ چڙهي پيو ڦٿڪي ڦاهي، رحم ذرو ڪو رتيءَ ناهي،
ماڻهو ماڻهوءَ کي پيو کائي، دوکي جي آ ڌُ م، الوميان،
اڄ جو ڏس آدم ، الو ميان!
مشڪور هڪڙو ماڻهو آهي، ستل ساڃاهه پيو جاڳائي،
ماڻهپ جو پيو من وڌائي، جاڳي ڌرتيءَ ڌرم، الوميان.
اڄ جو ڏس آدم ، الوميان!