ڏ
تري تارونءَ تِک، سُڪي ۾ به ساهه کڻي ٿو.
ڏيڏر کان ئي سِک، هاڻي ريت هلڻ جي،
کڻ سنڀالي وِک، سِرڪ اڳتي سُرت سان.
ڏکن کان نه ڏر، ڪر پچار پَچڻ جي،
وڍ ڏسي نه وَر، مَر ته مارين موتَ کي.
ڏُک رڳو ئي ڏِک، سَگھا نه آهن سُرت کان،
وکن مٿي وِک، کڻ ته پُڄين پنڌَ کي.
ڏکن ڌاران سُکَ، سَت وڃائن سونهن جو،
نِڌرتا جي نُکَ، احساس ڀري آدميءَ ۾.
ڏکن ڌاران ڏُور، احساس آدميت کان،
سُرتائتو سُور، آهي پرک پچڻ جي.
ڏَنجهه اندر منجهه، سائو رکن سُرت کي،
سدا سُک سَهنج، ٿا مارن ماڻهوءَ ماڻهپو.
ڏکن ڌاران ڏات، سَنڍ رهي ٿي سَمڪ کان،
جهوريءَ سندي جهات، مڙئي نُور نِرت جو.
ڏکن ڌاران ڏَس، ڪهڙو واٽ وِندر جو،
گوندر مِڙئي گس، ويجهو ڪن وصالَ کي.
ڏکن منجهه ڏڍ، آهي سَڌ سُکن جي،
انساني هيءَ اَڍ، ازل کان اميدَ ۾.
*
[b]وائي[/b]
ڏنجهه ڏولاوا ڏک ڪـر ڏور!
مولا آڻ مُرڪ چپن تي!
آزاديءَ اتساهه اُٿي ڪو، گولپ ٻانهپ ڪر تون دور!
مولا آڻ مُرڪ چپن تي!
ساڃهه سرت ۽ فهم اچي من، اونداهيءَ تي پکڙي نور،
مولا آڻ مرڪ چپن تي!
ماڻهوءَ جو ڀي ماڻهو جاڳي، ماڻهپ ٺهي ڪو منشور،
مولا آڻ مرڪ چپن تي!
ڌرتي ڀي ڌن ايڏو اپائي، ڌن تي ٺهي نه ڪو دستور،
مولا آڻ مرڪ چپن تي!
پيار امن ۽ سنڌ جيئي شل! اچي دنيا ۾ سُرت شعور،
مولا آڻ مرڪ چپن تي!
مشڪور سچ جا نعرا هڻندي، سولي چڙهي منصور،
مولا آڻ مرڪ چپن تي!
[b]ڪافي[/b]
ڏيئا ٻاٽ اوندهه ۾ ٻاري ڇڏيا تو،
جيئڻ جا گُر ڪئين سيکاري ڇڏيا تو.
مايوسين کي ٽوڙي اميدن کي جوڙي،
ترها بحر عشق مان تاري ڇڏيا تو.
وسي دل جي بنجر تي بادل بڻجي
چمن چاهتن جا سينگاري ڇڏيا تو.
ضميرن کي چهنڊيون هڻي تو اٿاريو،
وجودن کي احساس ڏياري ڇڏيا تو.
لڙڪن کي مرڪن جون مالهائون پائي،
زندگيءَ جا غم سڀ ميساري ڇڏيا تو.
ڪري ڀال مشڪور وٽ آئين تون ساقي،
پيالا امرتا جا پياري ڇڏيا تو.
[b]ڪافي [/b]
ڏئين جي ساٿ تون ساٿي! سنڌوءَ سينگار، جِي پوندا،
قسم تنهنجي اٿم سر جو جهانگين جنسار، جِي پوندا.
چيو هي سچ آ سياڻن، هجن ٻه ته سمجهه ٻارنهن،
ٻڌي جي پاڻ ۾ ڌاريون ته پنهنجا پيار ، جِي پوندا.
غلامن جي ذهنن ۾ جڏهن آزادي نسري ٿي،
تڏهن آهن هيڻن جا به جذبا ڇار، جِيَ پوندا.
آهي ڦاسيءَ سندو تختو ، سدا گاديءَ سچارن جي،
مٿي سوليءَ شهيدن جا سڀئي اقرار، جِيَ پوندا.
ڪٽي هي ڪاريون راتيون اِجهومارئي وطن موٽي،
نه ٻيهر ڪي اباڻن جا وري آزار، جِي پوندا.
کڻي ڪينر ڀٽائيءَ جو وري مشڪور پيو ڳائي،
ظلم جي مات ٿي ويندي سڀئي سنسار، جِي پوندا.