شاعري

سنڌ ۽ سچ جي ساڃاهه

هي ڪتاب نامياري محقق ۽ شاعر مشڪور ڦلڪاري جي سنڌي ٻوليءَ جي پهرين ’ٻاونجاهه اکريءَ‘- ’سنڌو حرفي‘- ۽ ٻئي ڪلام تي مشتمل آهي. ڊاڪٽر هدايت ڀٽو لکي ٿو:
”هيءُ ڪتاب سنڌي ٻوليءَ جو هڪ منفرد ڪتاب آهي. هيءَ سنڌي ٻوليءَ جي ’ٻاونجاهه اکري‘ ۾ لکيل پهريون شاعريءَ جو ڪتاب آهي، هن کان اڳ ۾ سنڌي ٻوليءَ ۾ ’ٽيهه اکريون‘ ته شاعرن لکيون آهن، پر ڪنهن به هن کان اڳ ۾ ’ٻاونجاهه اکري‘ نه لکي هئي: انهيءَ ڪري هن ڪتاب جي منظر عام تي اچڻ سان اسان جي سنڌي شاعريءَ جو جمودُ ٽٽندو ۽ وڌيڪ ’ٻاونجاهه اکريون‘، لکڻ جو رواج پوندو. “
Title Cover of book سنڌ ۽ سچ جي ساڃاهه

ڍ

ڍڳو مثل پيءُ جي، ڌرتيءَ مثل ماءُ،
ٻنهي سندي ساءَ، ڀريو بُکئي پيٽَ کي.

ڍڳي سندي هر، سائو ڪيو سُڃ کي،
تڙي ڏنجهه ڏڪر، ڀريو بکئي پيٽَ کي.

ڍڳي سدائين بار، ماڻهوءَ جي مسڪينيءَ جو،
تڙي اهنج اپار، ڀر يو بکئي پيٽَ کي.

ڍڳي ۽ هاريءَ پير، مهڪايو مٽيءَ کي،
نه ڪن ٻئي اوير، کيٽن کي کيڙڻ ۾،

ڍڳو، هاري، زمين، خوراڪ ڏين خلقَ کي،
ٽنهي ساڻ رنگين، سونهن سڄي سنسار جي.

ڍڳو ۽ هاري، پيڙا پَلِينَ ماڻهوءَ جي،
موذي ۽ ماري، پٽينُ ماس ٻِنهي جو.

ڍڳو نه سُجهي ملڪَ ۾، نه هاري جي هڪل،
ڪُلهي کنيو ڪَل، مِڙئي بار ماڻهوءَ جو.

ڍڳو ناهي جُوءِ ۾، هاڻ رڳو ٽريڪٽر،
ڇڏي پُراڻي پَر، ماڻهو پيا نئين مامري.

ڍڳو ناهي جوءِ ۾، رڳو مشيني مار،
نوان سڀ وهنوار، ماڻهن نوان مامرا.

ڍڳو ناهي جُوءَ ۾، ٽريڪٽر مٿي بار،
سائنسي سنسار، مشڪور هاڻي ملڪ ۾.
*

[b]وائي [/b]

ڍولڻ ڇا جي ڍيل، مند وڃي پئي هيل،
ڇو ته وساري ويهي رهئين تون!

تو بن مون کي شهر جا ماڻهو، سمجهن پيا نويل،
ڇو ته وساري ويهي رهئين تون!

رسمن جا اچ سارا ٽوڙيون، قهري ڪوٽ ۽ جيل!
ڇو ته وساري ويهي رهئين تون!

پيار جا ويري سارا ماڻهو، کر به ڪن پيا کيل،
ڇو ته وساري ويهي رهئين تون!

مشڪور سونهن کي پوڄي وٺ تون ،عشق سهي نه اَويل،
ڇو ته وساري ويهي رهئين تون!