ڍ
ٻنهي سندي ساءَ، ڀريو بُکئي پيٽَ کي.
ڍڳي سندي هر، سائو ڪيو سُڃ کي،
تڙي ڏنجهه ڏڪر، ڀريو بکئي پيٽَ کي.
ڍڳي سدائين بار، ماڻهوءَ جي مسڪينيءَ جو،
تڙي اهنج اپار، ڀر يو بکئي پيٽَ کي.
ڍڳي ۽ هاريءَ پير، مهڪايو مٽيءَ کي،
نه ڪن ٻئي اوير، کيٽن کي کيڙڻ ۾،
ڍڳو، هاري، زمين، خوراڪ ڏين خلقَ کي،
ٽنهي ساڻ رنگين، سونهن سڄي سنسار جي.
ڍڳو ۽ هاري، پيڙا پَلِينَ ماڻهوءَ جي،
موذي ۽ ماري، پٽينُ ماس ٻِنهي جو.
ڍڳو نه سُجهي ملڪَ ۾، نه هاري جي هڪل،
ڪُلهي کنيو ڪَل، مِڙئي بار ماڻهوءَ جو.
ڍڳو ناهي جُوءِ ۾، هاڻ رڳو ٽريڪٽر،
ڇڏي پُراڻي پَر، ماڻهو پيا نئين مامري.
ڍڳو ناهي جوءِ ۾، رڳو مشيني مار،
نوان سڀ وهنوار، ماڻهن نوان مامرا.
ڍڳو ناهي جُوءَ ۾، ٽريڪٽر مٿي بار،
سائنسي سنسار، مشڪور هاڻي ملڪ ۾.
*
[b]وائي [/b]
ڍولڻ ڇا جي ڍيل، مند وڃي پئي هيل،
ڇو ته وساري ويهي رهئين تون!
تو بن مون کي شهر جا ماڻهو، سمجهن پيا نويل،
ڇو ته وساري ويهي رهئين تون!
رسمن جا اچ سارا ٽوڙيون، قهري ڪوٽ ۽ جيل!
ڇو ته وساري ويهي رهئين تون!
پيار جا ويري سارا ماڻهو، کر به ڪن پيا کيل،
ڇو ته وساري ويهي رهئين تون!
مشڪور سونهن کي پوڄي وٺ تون ،عشق سهي نه اَويل،
ڇو ته وساري ويهي رهئين تون!