ڻ
اسان سڄڻ تِيئن، پيار لڪايو لوڪ کان.
ڻَڻو چَڻو ٿي، اوڏو اچ تون آڳ کي،
درد سارا پي، رک سلامت سونهن کي.
ڻَڻو چَڻو سهي، آتش سارِي عشق جي،
ڳاهه منجهه ڳهي، پر اصليت رکي اوڏڙي.
ڻَڻي چڻي جيان، نينهن نه ٿئي بيسُود،
نابُودِي ڪري نابُود، آتش سَهِي عشق جي.
ڻَڻو چڻو ۽ نِينهن، ڪاڙها سهن ڪڙهڻ جا،
پچن راتيان ڏينهن، اُلڪو نه رکي آڳ جو.
’ڻي، ڱي، ڙي‘، ڃي، ٻولن ابهمِ ٻار،
سنڌي سڀ اُچار، ڄڻ ته ٻولي رب جي.
’ڻي، ڱي، ڙي، ڃي‘، ٻولي پيو ٻالڪ،
سمجهي چون سالڪ، ته اها ٻولي ربُ جي.
’ڻي، ڱي، ڙي، ڃي‘، سنڌي سڀ اُچار،
ٻولي هرڪو ٻار، ڄمندي ماءُ جي پيٽ مان.
’ڻي، ڱي، ڄي، ڃي‘، ٻولي هر معصوم،
عجب ڪئي مقسوم، الله پنهنجي ٻوليءَ جي.
’ڻي، ڱي، ڙي، ڃي‘، سنڌي سڀ اُچار،
گونگا به ٻولين يار، اها ئي ٻولي رب جي.
[b]• ڻُڻو چَڻو سُوٻٽ چڻو، جيڪو ڪيترو به ڪاڙهڻ سان نه ڳرندو آهي.
[/b]*
[b]ڪافي[/b]
’ڻي، ڱي، ڙي، ڃي‘، ٻار پيو ٻولي، سنڌي سڀ اچار پيو ٻولي،
سنڌي ٻولي رب جي آ، جيجل لولي رب جي آ.
’ڱين ڱين‘ گونگو ڳالهائي، پنهنجي پرينءَ کي پيو پرچائي،
ڏاهه ڏسيو ڪنهن ڏاتر ڏاهي، واهه جي ڪري گفتار پيو ٻولي ،
سنڌي ٻولي رب جي آ، جيجل لولي رب جي آ.
رات جو وڻ جي ٿڙ تي ويهي، ڄِين ڄِين، چِين چِين ٻولي ڪيهي،
پرين اچي من پرچي پيهي، آر وڄائي تار پيو ٻولي،
سنڌي ٻولي رب جي آ، جيجل لولي رب جي آ.
’گهوگهو گهوگهو‘ ڳيرو ٻولي، ٽاڪ منجهند جو چهنبون کولي،
نفرت، ڪاوڙ ، ساڙ کي ٽولي ، ڪري امن سان پيار پيو ٻولي،
سنڌي ٻولي رب جي آ، جيجل لولي رب جي آ.
ڻي، ڱي، ڏي، ڳي، ڙي، ڄي، ڃِي ڃِي‘، سا ري گاما پا ڌا نِي نِي،
سرندو وڄي ڙي ڳِي ، ڱِين ڱِين ، ڻو ڻو چئي هر تار پيو ٻولي،
سنڌي ٻولي رب جي آ، جيجل لولي رب جي آ.
ڏون ڱون ، چون چون چڻ ڀڻ ساري ، ٻولي ٻولي فطرت پياري،
مشڪور من ۾ ميگهه ملهاري ، سانوڻ ڪري سينگار پيو ٻولي،
سنڌي ٻولي رب جي آ، جيجل لولي رب جي آ.