ڃ
پنهنجو هڏ ۽ پوست، ڄم نه ڪانئر ڪُک جو.
ڃُوڃڻ ڇني آءُ تون، ڪهڙي ڪرين ڪٿ،
آهن سڀ ڪجهه هٿ، هلائين ته هاج ٿئي.
ڃُوڃڻ ڇني آءُ تون، منهنجا ڀورا ڀاءُ،
ڌرتيءَ پنهنجي ماءَ، ڪڍون ڌارين قيد مان.
ڃُوڃڻ ڇني آءُ تون، دير نه ڪر جائِي،
ويهڻ جي وائي، سونگهي ويندئي سوچ کي.
ڃُوڃڻ ڇني آءُ تون، ڪڍ نه چيٻارا،
اٿي پئه پيارا، ته ماڻيون پنهنجو آجپو.
ڃُوڃڻ ڇني آءُ تون، ڪرنه هاڻي ڪٿ،
اُٿ جاڳاءِ سٿ، ماڻيون پنهنجو آجپو.
ڃُوڃڻ ڇني آءُ تون، منهنجي ڀورِي ڀيڻ،
ويهڻ وڏو ويڻ، اُٿ ته ماڻيون آجپو.
ڃُوڃڻ ڇني آءُ تون، ڪڍون دل مان ڊپ،
لالچ سندو سپ، متان سونگهي سوچ کي.
ڃُوڃڻ ڇني آءُ تون، ڪوري ڪڍ تون ڪوڙ،
ڌوپئي منهن تان ڌوڙ، مرڪين ساٿين وچ ۾.
ڃُوڃڻ ڇني آءُ تون، من ٿئي مشڪور،
ڇوٿو پچائين پُور، اُٿ ته ماڻيون آجپو.
*
[b]وائي[/b]
ڃُوڃڻ سارا آءُ ڇني تون، تَرهو ڪج تيار،
هلڻو آ هن پار او ساٿي!
گونگي ٻولي ڪير ٿو سمجهي، چاهت ڪر پچار!
هلڻو آ هن پار او ساٿي!
مايوسين ۾ و يٺو ڇو آن، اٿي ڪر الهه توهار!
هلڻو آ هن پار او ساٿي!
ٻئي کي ميارون ڇا لئه ڏئين پيو ، پت پنهنجيءَ کي پار!
هلڻو آ هن پار او ساٿي!
مِٽ ڪڏهن هو ڪينڪي ٿيندا، ڌاريا اصل کان ڌار:
هلڻو آ هن پار او ساٿي!
آزاديءَ بن جيون ڪهڙو، نعرا هڻي نروار:
هلڻو آ هن پار او ساٿي!
مشڪور مٽي مُلهه سُڃاڻي، مِٽيءَ لاهه ميار!
هلڻو آ هن پار او ساٿي!