ذ
ٻرن ۽ اُجهامن، جذبا ماڻهو من جا.
ذرو آهن ظاهر ۾، اندر کُوريُون کوڙ،
جذبن سندي جوڙ، اصل اُهاءُ عشق جو.
ذرو آهن ظاهر ۾، من اندر مانڌاڻ،
چاهت جي چانڊاڻ، روشن ڪري روح کي.
ذرو آهن ظاهر ۾، اندر ڪائنات ڪُل،
هُو سندي هُل، امر ڪيو آدميءَ کي.
ذرو آهن ظاهر ۾، اندر نُوري نازُ،
عشق جو آواز، سَڌ مڙوئي سونهَن جي.
ذرو آهن ظاهر ۾، اندر مايا مڻ،
کوڙ کپر ۽ کڻ، ڏنگِن سدا ڏاتِ کي.
ذرو آهن ظاهر ۾، اندر قل هوالله،
وحدت منجهه ويساهه، جن رکيو سي راضي ٿيا.
ذرو آهن ظاهر ۾، اندر ڪُل شيطان،
ماڻهوءُ جو ايمان، ٿئي پڌرو پرکَ سان.
ذرو آهن ظاهر ۾، اندر شاهي شاهه،
جن پچايو ماهه، تن کي عشق امر ڪيو.
ذرو آهن ظاهر ۾، اندر سوين سُور،
ٿيو ماڻهپو مشڪور، سدا ماڻهوءَ سوچ جو.
[b]وائي
[/b]ذرو ذرو ٿي نيٺ ته ٽٽندي، آخر هي ظلمات،
آهه سگهاري ڏات، الو ميان!
رات جو نيڻن ننڊ اُکيڙي، ٻولي ڪڻڇي لات.
آهه سگهاري ڏات، الو ميان!
ٽاڪ منجهند جو ڳيرو ٻولي، گهوگهو تُو هر گهاٽ،
آهه سگهاري ڏات، الو ميان!
جگنوءَ چمڪي اونداهيءَ ۾، ڇرڪائي پيو رات،
آهه سگهاري ڏات الو ميان!
ٽڙن ڪنول ٿا سينوَر ۾، اڇي اڇ اڇات،
آهه سگهاري ڏات، الو ميان!
مشڪور من ۾ سانوڻ ٽاڻو، جهوريءَ پاتي جهات ،
آهه سگهاري ڏات، الو ميان!