ڳ
ڪيڏو آهه اجِيت، نازڪ رشتو نينهَن جو.
ڳيرا ڳائن گيتَ، ويهي سدا وڻن تي،
پيا نڀائن ر ِيتِ، پيار کي ئي پُوڄڻ جي.
ڳيرو ڳائي ٿو تڏهن، جڏهن مُٺي ماٺ،
پريت سندو پاٺ، سدا اوچو آرام کان.
ڳيري جيان ڳڻتي، اٿي ڪر امن جي،
هٺ، هوڏ، هستي، وڃائيندئي وجود کي.
ڳيري ميرو رنگ، اندر اُجرو کيرَ جيئن،
امن سندو انگُ، ناهي هستيءَ هوڏ ۾.
ڳوليندي پيو ڳران، پرينءَ سندو پيچرو،
توڪل تُرهي تَران، سڪ جي سمونڊَ ۾.
ڳوليندي پرينءَ کي، وچان ڪيئن ورين،
جِهڄين جُهرين ٻَرين، ته به پچر نه ڇڏ پنڌ جي .
ڳيري جي ڳٽڪار، مانڌ وڌائي من جي،
ڄڻ پرين ڪري آر، نياپو مُڪو نينهن جو.
ڳوليندي پرينءَ کي، جي پرينءَ اچي پاڻ،
ته مَڏيون مال پَراڻ، گهورون ڪري گهوريان.
ڳوليندي پرينءَ کي، جي پرين ڪن پنهنجو،
ته نڪري ساهه سهنجو، اُلڪو لاهي پنڌ جو..
*
[b]گيت[/b]
ڳيرو ڳائي گيت امن جا، جيون جي آ جاڳڻ ريت،
ڳيرو ڳائي گيت، او سائين! ڳيرو ڳائي گيت.
پِرهه ڦُٽيءَ جو ڪڻڇي ٻولي، پرچي من جو مِيت،
ڳيرو ڳائي گيت، او سائين! ڳيرو ڳائي گيت.
اجڙن انساني نه پناهو ن، مئخانا ۽ مندر مسيت،
ڳيرو ڳائي گيت، او سائين! ڳيرو ڳائي گيت،
دل مان ساري نفرت نڪري ، پيار جي ٿئي ڪا جيت،
ڳيرو ڳائي گيت، او سائين! ڳيرو ڳائي گيت..
سونهن کي پوڄڻ سان مشڪور، ٿيندئي عشق اجيت،
ڳيرو ڳائي گيت، او سائين! ڳيرو ڳائي گيت.
[b]گيت[/b]
ڳوليان ڳوليان ڪنهن کي ڳوليان،
يار ملي ڪو درد کي روليان!
من مندر جو ميت رُسي ويو، جوڀن لڙڪن منجهه پُسي ويو،
ڪنهن سان اندر ڦوليان ڦوليان!
ٻول به سارا ٻاڙا ٿي ويا، دانهون ڪوڪون راڙها ٿي ويا،
ڪنهن سان ڀيد ته کوليان کوليان!
منهنجي من جي لولي نه سمجهن، ڇا پيو چوان نه ٻولي سمجهن،
درد ڪٿي مان ٽوليان ٽوليان!
ڪاڪ ڪڪوريل ر يت آ منهنجي ، جنم جنم جي جيت آ منهنجي،
سنڌ کي ڇو مان ڀوليان ڀوليان!