ف
ڇُٽندي جنهن سان جِند، دنيا جي مظلومَن جي.
فڪر جيئينم سيد جو، سَنئين سِڌي ڳالهه،
سنڌي سمجهن شال، ڪڍي ڪپهه ڪنن مان!
فڪر جيئينم سيد جو، سنڌوءَ جي ساڃاهَه،
ڏسيل جنهن ۾ ڏاهه، آهه اصل آزاديءَ جو.
فڪر مخدوم بلال جو، محبت عزت ۽ آجپو،
جهانگي هڻي جهپو، ڪڍو سنڌ سنگهرن مان.
فڪر راجا اِندر جو، هنيين ساڻ هنڊاءِ،
ٻُڌي وري ٻُڌاءِ، رک وڏائي وجودَ جي.
فڪر ’صوفياءِ سنڌ‘ جو، ’ترقي بني آدم‘،
ٿيندو امن-عالم، انساني اتحادَ سان.
فڪر ’صوفياءِ سنڌ‘ جو، ’پر امن بقاءِ باهم‘،
ترقي بني آدم، ٿيندي انساني اتحاد سان.
فڪر شاهه لطيفَ جو، سمجهي ٿيءُ انسان،
بنا عشق ايمان، اڌورو آدميءَ جو.
فڪر شاهه لطيف جو، آزاديءَ اهڃاڻ،
سمجهي ٿيءُ سُڄاڻ، مَرڪين منهن مَٿانهين سان.
فڪر جيجل سنڌ جو، سمجهي پوءِ سمجهاءَ،
جهنڊو ڪو جهولاءَ، ماڻهپي جو مشڪور تون!
*
[b]ڪافي[/b]
ٿلهه: فڪر جيئينم سيد جو، تون سمجهي ٿيءُ انسان،
عشق بنا ايمان نه گهرجي، عشق بنا ايمان اڌورو.
مٽيءَ آهي وَٿُ وڏي ڪا، مٽيءَ ملهه مهان،
عشق بنا ايمان نه گهرجي، عشق بنا ايمان اڌورو.
الا! منهنجي سنڌ جيئي شل جيئي سڀ جهان،
عشق بنا ايمان نه گهرجي، عشق بنا ايمان اڌورو.
ماڻهو و يٺل بَمَ مٿي آ، اُلڪو ناهي شڪ، گمان،
عشق بنا ايمان نه گهرجي، عشق بنا ايمان اڌورو.
غلاميءَ جهڙي گار نه ڪائي، آزاديءَ آ شاهي شان،
عشق بنا ايمان نه گهرجي، عشق بنا ايمان اڌورو.
تون ماڻهو مشڪور جاڳاءِ، ڳائي ڀيرو ڀان،
عشق بنا ايمان نه گهرجي، عشق بنا ايمان اڌورو.