چئو سٽا
۽ شاعر جي نازڪ خيالن جيان،
پرين شال جوڀن تون ماڻي سگهين،
هي دنيا جون نظرون دجالن جيان.
چڻا ڪين آهيون چٻاڙي سگهو ٿا،
نه ڪي قلف آهيون، جو تاڙي سگهو ٿا،
اسين دودي هوشو ۽ هيمونءَ جا وارث،
رڍون ڪين آهيون، جو واڙي سگهو ٿا.
چمڻ لئه ڇولين کي ڪنارا ٿا گهرجن،
دکيءَ دل کي دلبر سهارا ٿا گهرجن،
مڃان ٿو ته آ عشق ارڏو ازل کان،
مگرسونهن کي سونهن وارا ٿا گهرجن.
ڏنگيل ڪنهن ڏات جي پيڙا، خوابن جيئن رهان ٿو مان،
ٽنبيل ٽانڊن تي سيخن ۾، ڪبابن جيئن رهان ٿو مان،
مگر پوءِ ڀي ٿو مرڪان، نه مان مايوس ٿيو آهيان،
مُڇون غيرن اڳيان وٽيان، نوابن جيئن رهان ٿو مان.
غلاميءَ جي راتين کي ٽارڻ گهرون ٿا،
سچائيءَ جو نئو ن سج اڀارڻ گهرون ٿا،
ڇڏي تسبي مصلو، کنيو سين تنبورو،
ٿيڻ ديس پنهنجي جا چارڻ گهرون ٿا.
وجهان ڇو نه ڀاڪر، ڏيان ڇو نه چُميون،
لڳي سر سنڌوءَ سان آهيان سنڌ واسي،
ڇڏي ڪيئن وڃان مان، مهاجر ته ناهيان،
ڀڄي جيڪو ڀونءِ تان، مٽي تنهن اڻاسي.
*