ڦ
وڌو جنهن بنياد، سائنس جو سنسارَ ۾.
ڦيٿو ٺاهي فهم، ڏنو سائنس جو سنسار کي،
موهن جي آدم، مَرڪايو ماڻهپي کي.
ڦيٿي لاٿو بار، ماڻهوءَ جي ڪلهن تان،
سِرجيو منجهه سنسار، سَلو اول سائنس جو.
ڦيٿو ٺاهيو ڪالهه، واڍي موهن شهر جي،
هاءِ! ساڳيا حال، ڪُٽي ساڳيو ڪاٺِ پيو.
ڦيٿو ساڳيو، واڍو ساڳيو، ساڳيا چِٽ ۽ رنگ،
ڇا لئه ايڏو زنگ، چڙهيو سِرڄيل سوچَ تي.
ڦيٿو ساڳيو، واڍو ساڳيو، ساڳي بيل گاڏي،
سائنس جي ڏاڏِي، اڄ به ساڳئي حالَ ۾.
ڦيٿو جيئن ڦِري، لائي دل دُريءَ سين،
هينئڙي تيئن هُري، سدا ياد سپرينءَ جي.
ڦيٿي جيان ڦيرو، سدا منهنجي سوچَ کي،
يادن جو گهيرو، ڏئي وراڪو من کي.
ڦيٿو جيئن ڦِري، ٿو وجهي ساههُ مُئن ۾،
تئن گوندر ول گُرِي، نئون ڪري ٿي نينهن کي.
ڦيٿي سندي پُورَ، سَگهو ڪيو سائنس کي،
ماڻهو ٿيو مشڪور، اهڙي وِٿُ وِڄا جو.
*
[b]گيت[/b]
ڦيٿا گاڏي ٺاهي ويو، سائنس کي سمجهائي ويو،
موهن دڙي جو ماڻهو سائين، موهن دڙي جو ماڻهو!
درد سان ڀريل دنيا ۾ هُو، گيت امن جا ڳائي ويو،
موهن دڙي جو ماڻهو سائين، موهن دڙي جو ماڻهو!
جمهوريت جي مٽي ڳوهي، پئنچاتون هُو ٺاهي ويو،
موهن دڙي جو ماڻهو سائين، موهن دڙي جو ماڻهو!
ساري سُرت ۽ سَگهه سهيڙي، سُندر شهر اڏائي ويو.
موهن دڙي جو ماڻهو سائين، موهن دڙي جو ماڻهو!
اونداهين ۾ جوت جلائي، امن جو فهم ٻڌائي و يو.
موهن دڙي جو ماڻهو سائين، موهن دڙي جو ماڻهو!
لوءِ جي ساري لڄ ڍڪڻ لئه، سهڻي اجرڪ ٺاهي ويو.
موهن دڙي جو ماڻهو سائين، موهن دڙي جو ماڻهو!
مانَ رکي مشڪور مٽيءَ جو، سنڌوءَ ٿڃ ملهائي ويو.
موهن دڙي جو ماڻهو سائين، موهن دڙي جو ماڻهو!