پ
ٿڌا کڻن ساهه، سرتيون سنڌوءَ ڪپ تي.
پَلي منجهه پُلاهه، ڪڏهن وِسري ڪينڪي،
ڏني خاص الله، سنڌين کي هي سوکڙي.
پَلي جي پُلاهه جي، ڪهڙي ڪريان ڳالهه،
لذت بي مثال، جن کاڌو تِن نه وِسري.
پَلي جي پُلاهه جي، لذت لاثاني،
گيهَه تريل آنِي، جن کاڌي، خاصا ٿئا.
پَلو سيئيل سُوکڙي، موڪليو هو محبوب،
لذت خاصي خوب، هئي پرينءَ جي هٿ جي.
پَلو ناهه مَڏِيءَ تي، نه کِيرو، آنِيارو،
سنڌوءَ ۾ کارو، پلٽي سِجاول پُل تائين.
پَلو ناهي مڏيءَ تي، نه وِڪامي هارِي•،
سنڌوءَ ۾ وارِيءَ، اڳ نه وُٺي ڪڏهين.
پَلو اچي شال، وري وڪامن هارِيُون،
سنڌو وهي جال، موٽي مُرڪ مَڏِين جي.
پَلو زندهه پيرَ جي، شال ڪري زيارت،
پرور تو پارت، آهي جيجل سنڌ جي.
پَلي ڀرجن پُور، وري مَرڪن مَڏِيُون،
مُهاڻا مشڪور! ڳائين همرچا هيج مان.
*
[b]وائي [/b]
پَلو ماريون، هلو تڙ تي، ناهي اڄ پچار،
ڪلهه کان آهي ، ماٺ مَڏين تي!
مهاڻن من روز ڦِسن ٿا، ڏسي خالي ڄار،
ڪلهه کان آهي، ماٺ مڏين تي!
نڪي هارِيُون، هَٿَ وڪامن، پلو نه ٻنهي پار،
ڪلهه کان آهي، ماٺ مڏين تي!
کيسي ۾ ڪا پائي ناهي، سِيئو تيز بخار،
ڪلهه کان آهي، ماٺ مڏين تي!
هيڻو آهي حال اسان جو، باريءَ مٿي بار،
ڪلهه کان آهي، ماٺ مڏين تي!
درياهه ڇڏايون ڌارين کان، جهانگي ٿيو جهونجهار،
ڪلهه کان آهي، ماٺ مڏين تي!
مشڪور ! مانجهي مَرڪن ٻيهر، سڻي سڏ ستار!
ڪلهه کان آهي، ماٺ مڏين تي!
[b]ڪافيون [/b]
[b](1)
[/b]
پريمي پياڪ مان آهيان، ڀري ڏي جام اي ساقي!
آڻي ڏي تون اوچي مَٽ مان، رهي نه تَؤنس ڪا باقي.
ازل کان آدمي آهيان، مون کي ٿو ماڻهپو گهرجي،
ڏکويل مان آهيان ڏاڍو، متان ڪجهه درد ٿئي ٿاڪِي!
مئخاني جي ته سرمستي، ساري هستيءَ کي اچ اوتي،
مان پنهنجي ڪل انائن جي، ڀڃڻ چاهيان ٿو چالاڪيء!
ٻڌو ٿم مئه ته ماڻهو جا ڇڏيندي خول آ لاهي،
متان منهنجي به ماڻهوءَ جي ، کلي پئي ڪا ڪٿان تاڪِي!
ستر حورن کي ماڻڻ لئه، ملان ويٺو آ مسجد ۾،
سندس هڪ حور ويچاري، ڀلا ڪنهن کي وجهي ڀاڪِي!
پئين مشڪور مَڌ ٿو ڇو، پڇيو هن ڪالهه هو واعظ!
چيم منجهه عشق جي رستي، ٿي گهرجي يار بيباڪِي!
[b](2)
[/b]
پرين هن پيار جون ڳالهيون، نه تو چوريون، نه مون چوريون،
هنيين ۾ هئي هورا کورا، نه تو اوريون، نه مون اوريون.
پياسي من جي ڪاڇي تي، وٺي برسات يادن جي،
جدائيءَ جون مڻين جهوريون، نه تو توريون، نه مون توريون.
رندن کان عشق جا آداب، سکڻا ٿا پوَن سائين!
اَڙانگيون نينهن جون راهون، نه تو ڏوريون، نه مون ڏوريون.
ملڻ جي چاهه ۾ مشڪور جي، گذري عمر ويئي،
رهيون آسون اڌوريون پر، نه تو گهوريون، نه مون گهوريون.
[b] (3)
[/b]
پرينءَ جي اچڻ جا، ٻڌي اڄ هاواڻا،
ڪيا رقصَ مورن، ٿيا داناء ديوانا.
آهي واٽ ڪهڙي، سڄڻ جي اچڻ جي،
وڄائي ڪا نو بت، ڪريون شاد مانا.
پيرن ۾ وڇائي ڇڏيا نيڻ رستن.
ڪئي ڇانوَ ڪڪرن، بڻجي شاميانا.
نشيلين نگاهن ڳڱاٽي ڇڏيا سڀ،
اُڏيا هوش سارا، نچن پيا مئخانا.
سڄڻ کي سمهاريو ڏئي هير لوليون.
چمڻ ماڪ چاهيا، چپن جا پئمانا.
او مشڪور! هاڻي، قلم ۽ پنا کڻ.
چيو ڏات لک ڪي، حُسن جا ترانا!
[b] (4)
[/b]
پيار مُقدس، هاريءَ وانگي،
هرڻي ڪنهن اڃيارِيءَ وانگي.
ساروڻيون ۽ سڏڪا سپنا،
لاهياريءَ جي کارِيءَ وانگي.
آهن ڦوهه جوانيون، سائين.
گلڙن جي ڪنهن ٻارِيءَ وانگي.
جيون جو آ، بار مٿي تي،
پورهيت جي ته تغاريءَ وانگي.
محبت کي پيا، ڇاڻن ماڻهو،
سون ڪوٺاري ڇارِيءَ وانگي.
مقدر جا سڀ کيل نرالا،
جُوئاري جي سارِيءَ وانگي،
مشڪور جو تون ڀَرم نه ڀڃجان،
ڏات ويڪوءَ جي يارِيءَ وانگي.
[b] (5)
[/b]
پنهنجو پاڻ ارپي، اوندهه کي جهلي پئي،
جلي پئي، جلي پئي، شمع ڏس جلي پئي!
فنا ٿي ٿو سگهجي، شڪستون نه ممڪن،
اميدن جي ٻيڙيءَ، لهر ۾ ٽِلي پئي،
جلي پئي ،جلي پئي شمع ڏس جلي پئي!
ڪرڻ لاٽ اوچي، ٽِپي پيا پتنگا،
حياتي پِرولي ته پنهنجي سلي پئي،
جلي پئي ،جلي پئي، شمع ڏس جلي پئي!
اسر ننڊّ ٽوڙي، لنوِي ڪار ڪڻڇي،
پرينءَ کي سڏيندي، يادن کي پلي پئي،
جلي پئي، جلي پئي، شمع ڏس جلي پئي!
تقدس آ وڌندو، وفا جي ڀرم سان،
جفا منهن تي پنهنجي ته ڪارنهن ملي پئي،
جلي پئي، جلي پئي، شمع ڏس جلي پئي!
اڪيلائي، اڌ رات مشڪور، سوچون،
کنڊر دل جو ڏس ڏات ڪيئن اڄ ولي پئي،
جلي پئي جلي پئي، شمع ڏس جلي پئي!
[b]ڀڄن [/b]
پاڳل، پاڳل، دنيا پاڳل، پاڳل آ انسان، الاڙي!
ڳولڻ گهرجي هاڻ هتي ڪو، دردن جو درمان، الاڙي!
ڪنهن جي بدن جو رت ٿو ٽچِڪي، ڪنهن جي هٿ ۾ شربت ڇلڪن،
ڪوئي ڏسي ٿو، ڪوئي پيئي ٿو، ڪوئي آ حيران، الاڙي!
ڪنهن جا ڪُتا کير اوبارن ، ڪنهن جا ڪلهڙا ٻار رڙن ٿا،
ڪوئي کلي ٿو، ڪوئي روئي ٿو، ڪوئي آ مستان، الاڙي!
ڪنهن جي موٽر ۽ آ بنگلو ، ڪوئي جهڳيءَ ۾ کنگهي ڪنگلو،
امن گهري ڪو، جنگ ڪري ڪو، ڪوئي آ بيمان، الاڙي!
ڪوئي ڌن تي ڌاڙا هڻي ٿو، ڪوئي ڪنهن کي ڪين وڻي ٿو،
ڪوئي آدم، ڪوئي عيسيٰ، ڪوئي آ حيوان، الاڙي!
ڪنهن جو قلم ٿو لکيو لوڙي، ڪنهن جو عِلم ٿو ٻيڙي ٻوڙي،
ڪوئي چاڻڪيه، ڪوئي ڪرشن، ڪوئي آ ڀڳوان، الاڙي!
ڪو ٿي مشڪور گيت لکي ٿو، ڪوئي دل جا درد پيئي ٿو،
ڪوئي پڇي ٿو، ڪوئي لڇي ٿو، ڪوئي تڪي آسمان، الاڙي!