ڄ
ڏکن سندا ڏاڻَ، سَمڪ ڏِين سَرِيرَ کي.
ڄيري جن ڄمار، سيئي راوَت رُڪ ٿِئا،
پَچڻ جي پَچار، مَرڪائي ٿي ماڻهپو.
ڄيري سندو سيڪُ، ڪوري ڪڍي ڪُوڙ کي،
هينئڙي اندر هيڪ، ڳالهه ٿي سِرڄي سَچ جي.
ڄيري سَندِي باهه، پُختو ڪري پِريتِ کي،
ڪيني مٿان ڪاهه، سدائين آهي سچَ جي.
ڄيري سندي باهه ئي، آهه سمورو سچ،
ڪڍي ڪوري ڪچ، سَڪمُون ڪري سَريرکي.
ڄيرو آهي ڄاڻ، جا جاڳائي ضمير کي،
ڪوري ڪڍي ڪاڻ، ساڄو ڪري سوچَ کي.
ڄيري اوڏو تون آءُ، من ۾ ٻارج مچ،
ڪڍي ڪوڙ ۽ ڪچ، سَرکو ڪر ڪو سوچ کي.
ڄيري اوڏو آءُ، سِک پتنگي پَر،
مرڻا اڳي مَر، ته مارين سدا موتَ کي.
ڄيري اوڏو آءُ تون، پچ به پچڻ جيئن،
سيڪي بنا ڪيئن، ڪرين ڳالهيون عشقَ جون.
ڄيري اوڏو آءُ، پُڇج پوءِ پِريتڻو،
سيخن ماهه پچاء، ته مانائِتو مشڪور ٿئين.
*
[b]ڪافي[/b]
ڄاڻي پنهنجو پاڻ سڃاڻ، ڄاڻ بنا نه آهي ڄاڻ،
ساٿي ڪر تون سُرت سڄاڻ!
ڌرتيءَ کان ڀي دل وڏي آ، من جو ناهي ماپو ماڻ،
ساٿي ڪر تون سُرت سڄاڻ!
لوچ بنا هر سوچ اجائي، منزل ڏي وک کڻ تون هاڻ!
ساٿي ڪر تون سُرت سڄاڻ!
ڏک ڏهوڻو ڏات کي ڪن ٿا، ڏک سکن جي سونهن سُڃاڻ،
ساٿي ڪر تون سُرت سڄاڻ!
عشق آويءَ جو ٻارڻ جذبا، سوچ چڙهي پئي روز سِراڻ،
ساٿي ڪر تون سُرت سڄاڻ!
پنڌ ۾ جيڪر آهين تنها، ’مشڪور‘ بڻجي منزل ماڻ!
ساٿي ڪر تون سُرت سڄاڻ!