ص
ته هاڃي سندي هُو ڪ، ٽري وڃي ڏيهه تان.
صندوق مان بندوق، ڪڍي ڪُونج نه مار،
سنڌ سدائين يار، سِر ڏنا آهن سامَ تي.
صندوق مان بندوق، ڪڍي مورُ نه مار،
سنڌ سدائين يار، سر ڏنا آهن سونهَن تي.
صندوق مان بندوق، ڪڍي مار نه نارِي،
ڪڏهن نه ڪاري، سڏيو سنڌ سهڻيءَ کي.
صندوق مان بندوق، ڪڍي مار نه ڀاءُ،
پنهنجن سان پرچاءُ، ڪر ته ماڻين آجپو.
صندوق مان بندوق، ڪڍي مَک تون تيل،
هاڻُو وري هيل، منهن ڪن متان ملير ڏي.
صندوق مان بندوق، ڪڍي لاهج ڪَٽُ،
ارڏو ٿي الهٽ، تڙي ڪڍ انياءَ کي.
صندوق مان بندوق ڪڍي، ظالم سڀئي مار،
ته ٿئي ڪو سُڪار، موذي رهي نه ملڪ ۾.
صندوق مان بندوق تون، ڪڍي مار ڪينو،
ته مڪو مدينو، مرڪي تنهنجي مَن جو.
صندوق مان بندوق، ڪڍي ڪر تون وَس،
ڇڏ گولپ جو گس، مهلائتو مشڪور چئي.
*
[b]نظم [/b]
صبر جي تلقين هاڻي يار! ناصح ڏي ڇڏي.
سونهن پئي مون کي سڏي ، ۽ سنڌ پئي مون کي سڏي.
گهگهه ٻوسٽ گهٽ ۾، ڪيئن ساهه پيو گُهٽجي اڃا،
سونهن تي پهرا چڙهيل، ۽ چاهه پيو گُهٽجي اڃا،
ماڻهوءَ جو ماڻهو منجهان، ويساهه پيو گهٽجي اڃا،
تون چوين ٿو آءٌ ويهان، ڪوڙ سان گوڏو گڏي.
سونهن پئي مون کي سڏي، ۽ سنڌ پئي مون کي سڏي.
مان گهڻئي ٿو ڀاءُ ڪريان، ڀاءَ هو ٿيئن نه ٿا،
خون جا هيراڪ قاتل، کير هو پيئن نه ٿا،
امن کي ايمان سمجهي، يار! هو جيئن نه ٿا،
تون چوين: آئون ويهان، اوڏا اتي پکڙا اڏي،
سونهن پئي مون کي سڏي، ۽ سنڌ پئي مون کي سڏي.
دين من هو ڪين ڄاڻن، دين جي دوکي لُٽينِ،
خودڪُش حملا ڪري، قاتل پڙهن سورت ’وتين‘،
هو منافق ۽ فريبي، پئسي تي وڪڻن پيا دين،
تون چوين ٿو ٿيءُ ڪافر! ڪوڙ جي ويهه تون تڏي،
سونهن پئي مون کي سڏي، ۽ سنڌ پئي مون کي سڏي.
سنڌ وٽ پيغام اعليٰ، امن جو، اتحاد جو،
درد جي آهي دوا، ۽ داد هر فرياد جو،
فيصلو چُڪتو ٿيندو، تار يخ جي هر ياد جو،
پيو چوي مشڪور ڀي ڪر ڏاڍ کي پنهنجي ڏَڏي،
سونهن پئي مون کي سڏي، سنڌ پئي مون کي سڏي!