ڀ
ڌرتيءَ جو ايمان، اڃا به آهي سنڌ ۾.
ڀري ڀان وڄاءِ، ڪڍ ڪو پنهنجو ڪينرو،
سنڌوءَ جو سوداء، جاڳي پوي ڪو ڏيهه ۾.
ڀري وڄاءِ ڀان، ڪڍ پنهنجو ڪينرو،
اندر جو انسان، جاڳي پنهنجيءَ سنڌ ۾.
ڀري تند کي ڇِڪ، ڪڍي پنهنجو ڪينرو،
هاڻي ڪهڙي لِڪ، ساهه سنڌوءَ جو مُٺ ۾.
ڀري ڀيرو ڳاءِ، ڪڍي پنهنجو ڪينرو،
ڌرتيءَ پنهنجي ماءُ، سينگاريون سُرن سان.
ڀري ڳاءِ ڀيرو، اُٿي اسر ويل جو،
ساجهر سويرو، صدا هڻ تون سِر جِي.
ڀيرو اسر ويل جو، چارڻ تون جهونگار،
ته لاهي سِر ڏاتار، اچِي تو ادا ڪري.
ڀيرو ڳائي ڀَرم، رک پنهنجي ڏات جو،
مَهلائِتو مَرهم، مَک ته مانائِتو ٿِئين!
ڀيرو راڳ صدا، اصل مڱڻهار جي،
ڏِياچ سِر ادا، ڪندو اِنهي سُر تي.
ڀري ڀيرو راڳ، اُٿِي ڳاءِ اسر جو،
سُتل ڪر سُجاڳ، مهلائتا مشڪور تون.•
*
[b]وائي[/b]
ڀيرو ڳائج ڀانَ سنڌوءَ جا، اٿي ويلَ اسُور،
تون ڇڏ تڻڪي تند طنبور!
جيسين ساري جوءِ نه جاڳي ، ماٺ ڪجان نه مُور،
تون ڇڏ تڻڪي تند طنبور!
سَئن سان تون بي چين ڪري ڇڏ، پنهنجو سارو تُور،
تون ڇڏ تڻڪي تند طنبور!
سُر سان اهڙو مرهم مکِ تون، ڇُٽن سڀ ناسور،
تون ڇڏ تڻڪي تند طنبور!
آزاديءَ جي آس کڻي سڀ ، اُٿن جوان ۽ جُهور ،
تون ڇڏ تڻڪي ند طنبور!
ڀونء جا ماڻهو ڀيڙا ڪر تون، محبت سان مشڪور،
تون ڇڏ تڻڪي تند طنبور!