گ
مُوڙهل مت نه مار، تون چيڀاٽي ضميرَ کي.
گڏهه جيان گوهي، متان ڪرين پنڌ ۾،
نه ته کليندئي کوهي، بانٺا هڻي بَر ۾.
گڏهه جيئن گولپ، ڪر نه مُٺا! ماٺِ ۾،
نه ته سونگهيندئي سَپ، ساريءَ سُرتِ سوچ کي.
گڏهه جيئن نه ٻُڌ، هِينگاڙا ۽ هُل،
تنهنجي مٽيءَ مُل، اصل ناهي ايترو.
گڏهه جيئن گذران، ڳول نه پنهنجي پيٽ جو،
مِٽيءَ مُلهه مهان، جن سمجهيو سي سونُ ٿيا.
گَنديءَ، گِراهه، گَهر، پٺيان تون نه ڊوڙ،
ٻانهپ پُٺيان نه ٻوڙ، ساريءَ ساڃهه سُرتِ کي.
گنديءَ، گِراهه، گهر جو، هاڻُون ڏين هوڪو،
ليکي چڙهي لوڪو!، متان وڪڻو ضمير کي.
گنديءَ، گِراهه، گهر جو، هڻن پيا نعرو،
وٺي سدا وارو، ڀرينِ پنهنجي ڀِڀَ کي.
گنديءَ، گِراهه، گهر عيوض، وڪڻجو نه ضمير،
ڪشي نه هڻجو تير، پنهنجي هٿن سان پاڻَ کي.
گنديءَ، گراهه ۽ گهر، سڀ ضروري ساز،
پر نينهن سندو ناز، اصل آ آزاديءَ تي.
*
[b]ڪافي[/b]
ٿلهه: گُر، تار جي سنگم سان، تون دل جو ساز وڄاءِ،
پيار جي تند تپاءِ، ويجهو آءُ، پرين تون آءُ!
پيار تان پهرا سارا ٽوڙيون، طوفانن جي رخ کي موڙيون.
پيارل ڪر پرچاءُ، ويجهو آءُ، پرين تون آءُ!
چپ گلابي مکڙيون مرڪن، ٽهڪن جون مهڪارون مهڪن،
ماکي کير ملاءِ، ويجهو آءُ، پرين تون آءُ!
جوڀن جي ته بهارن جا سڀ، موتئي جي مهڪارن جا سڀ.
هار گلي ۾ پاءِ، ويجهو آءُ، پرين تون آءُ!
راهن ۾ ڀل پير پِٿُون ٿين، ڇاتيءَ تي ڀل ڏک ڇِپُون ٿين،
نازڪ نينهن نڀاءِ ويجهو آءُ، پرين تون آءُ!
مشڪور ! من جو ٻيجل بڻجي، تنبوري جو تمر بڻجي،
عشق جي تند تپاءِ، ويجهو آءُ، پرين تون آءُ!
[b]ڪافي[/b]
ٿلهه: گيتن جي پيو مالها جوڙيان، تنهنجي سونهن سجائڻ خاطر،
مرڪ چورائي موٽيو آهيان، تنهنجا لڙڪ لڪائڻ خاطر.
چنڊ سان لڪ لڪوٽي کيڏي، چانڊوڪيءَ سان جهول ڀريم،
پيار تان پهرا ٽوڙي آيس، چاهت کي چمڪائڻ خاطر.
جيون جي گُهگهه اوندهه ۾ ڪي عشق جا جگنو جرڪايم،
راهه ۾ ڏيئا ٻاري ويٺس، رُت جا رنگ رچائڻ خاطر.
مئخانن جي مستيءَ کي، ۽ خوابن جي هن هستيءَ کي،
چُهنڊيون هڻي پيو جاڳايان جاڳ جي تند تپائڻ خاطر.
پيار جا ويري سارا ماڻهو، راهن ۾ ڀل مَنڊ مَنڊِين،
همت سان پيو ڪاڪ ڪيرايان، سارا ڊوهه ڊڪائڻ خاطر.
اُميدن جي نيڻن مان، اچ مايوسين جا ڪٽر ڪڍون،
ساٿ کپي مشڪور کي تنهنجو، ٻيهر سج اڀارڻ خاطر.