ثقافتي بيت
غيرن ڪهڙي ڄاڻ، ثقافت ۽ سنڌ جي.
ٽوپي اجرڪ پٽڪو، آ سنڌين سندو شان،
موهن کان مهان، ثقافت هئي سنڌ جي.
اجرڪ ٽوپي ساڻ، مرڪن مانجهي سنڌ جا،
پٽڪو ۽ پهراڻ، ثقافت آهي سچ جي.
اجرڪ، پٽڪا، کهنبا، بوڇڻ چُنري، موڙ،
جيڏن سندا جوڙ، سينگاريل سٽاءَ سان.
اجرڪ ٽوپي کيس تي، واهه رنگن جڙاءُ،
ڪيڏو سٻاجهو ساءُ، آهي منهنجي سنڌ جو.
اجرڪ ۽ کٿيءَ جو، ذڪر منجهه قرآن،
پڙهي ڏس فرقان، مزمل ۽ مدثر ۾.
اجرڪ ٽوپيون پٽڪا، هٿين مينديءَ چٽ،
ٽئونرن مڙهيل جتيون، سڄي سونهاري سِٽ،
رکي ڪهاڙي ڪلهن تي، مورا ڳائين مِٽ،
نه کيٽو ڪجان کِٽ، ڌاريان منهنجي ديس ۾.
نڙ بوڙِينڊا، بئنسريون، الغوزا ۽ چنگ،
يڪتارو، گهاگهر، ٽلِيُون، کڙتالون، مرڌنگ،
سڀ واڄا ۽ ونگ، رچيل سنڌوءَ ساهه ۾.
ڪُڙتو پاجامون پائي، چٿرون ڪرين اجرڪ تي،
شايد تو نڪ ناهي، جو نمڪ ملهائين سنڌ جو!
اجرڪ ٽوپي پٽڪي تي، چٿرڪري سو چور،
رولُو لُچ لَغور، تڙي ڪڍون ڏيهه مان.
[سنڌي ثقافت ڏهاڙي تي لکيل بيت]
[b]بيت[/b]
چانڊوڪيءَ سان چنڊ، چُميو منهن محبوب جو،
نيڻن منجهان ننڊ، وئي ويچاري نڪري.
چنڊ پڙهيا منڊ، پرينءَ کي پرچائڻ جا،
وٺي وندر ونڊ، نئون ڪيائين نينهن کي.
ٽٻي ڏئي مهراڻ ۾، ٽوڙي چپ چپات،
سلي ويئي بات، سينڱاري ڪا سِڪَ جي.
ڪاري کَهي• ۾ رات، ورهيان گهڻو وتري،
جيءَ ۾ پائي جهات، پسيم منهن محبوب جو.
• ڪارو کهو: اسير ملاح جو ڳوٺ
*