ش
ڀَوَ سڀيئي ڀول، ته مرڪي ٿڃُ سنڌوءَ جي.
شينهن جيان تون گهار، ٻيلي ٻنهي ڪنڌئين،
متان کائج هار، ڪيني ڪام ڪروڌَ کان.
شينهن جيان تون گهُور، اکيون ڀري آڳِ سان،
لالچ جو لغُور، لانجهو نه ڪريئي لوڪ ۾.
شينهن جيان تون کاءُ، شڪار پنهنجي سگهَه سان،
ٻئي ڏي نه واجهاءِ، ٽنگي هٿ هيڻن جيان.
شينهن جيان تون ڇال ، هڻي شڪار هٿ ڪر،
ويهي پُور نه پال، گولپ جي گمراهيءَ ۾.
شينهن جيان سينو تاڻي، مارڳ منجهه ئي مَر،
ڪري نانءُ امر، پنهنجو لکاءِ تاريخ ۾.
شينهاڻي سِک گَت، اکيون ڌار عُقاب جون،
سمجهه ڀليءَ ڀَت، معنيٰ پنهنجي وجود جي.
شينهن جيان نينهن ٿو، کائي تازو ماس،
ملڻ سندي هر آس، آهي ٽنگيل ٽياسَ تي.
شينهن جيان آ نينهُن، سدا وِک اڳري،
ڏسي رات نه ڏينهن، رڳو شوق شڪارَ جو.
شينهن جيان ٿو نينهن، ڪري ڪونه قياس،
عشق پَچائي ماس، ٽِيهه ئي روز ٽانڊن تي.
*
[b]ڪافي [/b]
شينهن جيان ڇال ڏئي يار اٿو ڙي،
سنڌوءَ سڏ ٻڌو ڙي، سنڌوءَ سڏ ٻڌو ڙي!
سونهن سڄي سنڌ جي، لٽيرا لٽي ويا،
ڀاڳيا جاڳي ڀونءَ جا، سڀ پير کڻو ڙي!
او ڌرتي واسيو! ڌن تي دلال متان ٿيو،
وڪيو جنهن ضمير سو نه سک ستو ڙي!
ماڻهو سندو ماڻهپو آ، مو هه منجهايو.
دين سندي نانءَ تي، ٿئي ڪم ڀُتو ڙي!
روپي، هوشوءَ، هيمون، ۽ بلاول وانگي،
ساهه جي ويساهه تي، ئي ساهه ڏيو ڙي!
’مشڪور‘ جي ٿا چاهيو، جيئي ڏات سدائين،
ڪي سچ ۽ ساڃاهه ڀريا، شعر لکو ڙي!