ٿ
مون سان تون ڪا هاڻ، ڳالهه نه ڪر ڪا ڊئم جي.
ٿر ٿي ويندي سنڌڙي، نه اڏجانءِ ڪارو ڊيم،
کيڏ نه سياسِي گيم، سنڌوءَ کي سُڪائڻ لئه.
ٿر ٿي ويندي سنڌڙي، نه اڏجانءِ ٻيو ڪو ڊئم،
اهڙي سياسي گيم، گهُٽي ساهُه سنڌوءَ جو.
ٿر نه ڪر تون سنڌڙي، ٿيندي رتوڇاڻ،
وڏي جنگ جنگاڻ، پنهنجي ٿيندي پاڻيءَ تي.
ٿر نه ڪر تون سنڌڙي، گهُٽِ نه سنڌوءَ ساهه،
پاڻي منجهه پساهَه، آهي سارِيءَ سُونهن جو.
ٿر ڪرين ٿو سنڌڙِي، ڪارڻ ڪُرسيءَ ڀاءُ،
وِڪڻِين پيو ويسَاهه، رڳو پنهنجي پيٽ لئه.
ٿر نه ڪر تون سنڌڙي، سنڌوءَ ڪر نه سوڪ،
ٿيندو جهيڙو _ جهوڪ، پنهنجو هاڻ پاڻيءَ تي.
ٿر، بر جهڙي سنڌ، جي ڀانئين ته نه ٿئي،
آجي ڪر تون جند، ڊئمن مان سنڌوءَ جي.
ٿر، بر جهڙي سنڌ، ڀانئين نه ٿئي مُور،
کڻي تون چنجُور، سارا ڊاهي ڊئم ڇڏ.
ٿر، بر جهڙي سنڌڙي، شال! نه ٿئي هاڻ،
مشڪور چئي مهراڻ، وهي سدا موج سان.
*
[b]وائي[/b]
ٿر ساري هيءَ سنڌڙي ٿيندي سُڪو جي درياههُ،
اُٿو ڙي! پاڻي منجهه پساهه!
ڊئم کي ٺاهي هو ته گهُٽن پيا سنڌوء ماءُ جو ساهه،
اُٿو ڙي! پاڻي منجهه پساهه!
ماٺو شل نه ماڻهن مان ٿئي آزاديءَ اُتساهه،
ٿُو ڙي! پاڻي منجهه پساهه!
پاڻيءَ تي به پاڻي ٿيندو، ٿيندي جنگ جنگاهه،
اُٿو ڙي! پاڻي منجهه پساهه!
مشڪور! تنهنجي گيتن ۾ آ، ڌرتيء جو ويساهه،
اُٿو ڙي! پاڻي منجهه پساهه!
[b]ڪافي[/b]
ٿر جي ڀٽن تي، هي اُٺي جون هوائون
ملهارون پيون مُرڪن، چِٽي ڪي ادائون.
پٽن تي پلر خوب پالوٽ ڪئي آ.
گهُري عشق پيو ٿو، حُسن لئه دعائون.
کڻي ڪڇ تي موکيون، گهمن مَٽَ مڌ جا،
ڳڱاٽيون متارن جون پياسي نگاهون.
وڄاءِ! چنگ چارڻ، ڏياچن جي ڏيهَه ۾،
هڻي وٺ، هڻي وٺ، سِرن جون صدائون.
وري عشق ارڏي، ڇِنا بَند پِيريءَ،
صبح جي هوا جيان، حسن جون هَلائُون.
ڪري لڪ لڪوٽي، ڪڪر چنڊ سان پيو،
پرينءَ وار ڇنڊيا، ۽ مَهڪيون فضائون.
پرينءَ کي اڙي يار مشڪور! پوڄج،
جيسين جاڙ جوڀن ڪري ڪي جفائون.