ڌ
ته جاڳي پئي سوکو، احساس تو ۾ وجودَ جو.
ڌوٻيءَ جيان ڌوئي ڇڏ، لالچ ۽ لوڀ،
ته سوکي پائين سوڀ، نانگو ٿي نفسَ تي.
ڌوٻيءَ جيان ڌوئي ڇڏ، پوڄا سندي پيٽ،
چشڪن کي چپيٽ، ڏئي چاڙهيڪا چڙهه تون.
ڌوٻيءَ جيان ڌوئي ڇڏ، ڪام ۽ ڪروڌ،
ڪڍ اندر مان اوڌ، ته موڪرو من ٿيئي.
ڌوٻيءَ جيان ڌوئي ڇڏ، هٺ ۽ هوڏ،
ٻِيائيءَ جي ٻوڏ، سدا ٻوڙي ساڃاهه کي.
ڌوٻيءَ جيان ڌوئي ڇڏ، سارو ڊوهه ۽ ڊپ،
ڪانئرتا جو مپ، ڪورين ته ڪُوپو سڏجين.
ڌوٻيءَ جيان ڌوئي ڇڏ، و يهڻ جي وائي،
کڻ وک سوائي، ته سگهو ماڻين منزل کي.
ڌوٻيءَ جيان ڌوئي ڇڏ، اندر جي اونداهه،
سُرتئون سِک ساڃاهه، ته نانگا نُوراني ٿئين.
ڌوٻيءَ جيان ڌوئي ڇڏ، پُوڄا جي عادت،
اجائي نوڙت، زنگي تنهنجي ضمير کي.
ڌوٻيءَ جيان ڌوئي ڇڏ، ڪوڙ، ڪپت ڪچ،
ٿو سدائين سچ، سرس رکي سونهن کي.
*
[b]ڪافي[/b]
ٿلهه: ڌڙڪي دلڙي دم قدم آ، دوست نه دم ڪو دل کان ڌار،
بڻجي دم ڀي آدم آيو، صورت جو سڀ سينگار!
ڌوئي پنهنجو من ڪر اُجرو، ڪوڙ ڪپت ۽ ڪينو ڪڍ تون،
نفرت ۽ سڀ ساڙ اجايا، هينئڙي کي تون ڌو هڪ وار.
صورت جو آ سڀ سينگار.
ڊپ لالچ جو لاهج کوکو، دوزخ دڙڪو، بهشت دلاسو،
حورن جو آ خالي ليکو، دلبر سان ڪر دل جو واپار،
صورت جو آ سڀ سينگار.
ڌرتيءَ جي رهي سُونهن سلامت جنهن ۾ دلبر جو آ ديرو،
ديوارن کي ڪهڙا سجدا، سونهن کي سجدا ڪر تون يار!
صورت جو آ سڀ سينگار.
اکين مان جي لڙڪ وهن ٿا، سي ئي اگهه عبادت ڪر تون،
دل ئي آهي ڪعبو خدا جو، تو ن به دلين جو ٿي دلدار!
صورت جو آ سڀ سينگار.
محبت جو تون مچ مچائج، نفرت سڀ نهوڙي ڇڏ تون،
محبت آهي روپ خدا جو، محبت سان ٿي مڻيادار!
صورت جو آ سڀ سينگار.