ح
آهين پوءِ مالڪ، پنهنجيءَ ساري سوچَ جو.
حقيقت سڀ حقَ جي، سمجهي ٿي سچو،
آهي ڪوڙ ڏچو، ازل کان آدميءَ لئه.
حقيقت سڀ حقَ جي، سمجهي ٿي حيات،
ڏيئي موت ممات، جيئرو رهه تون جڳ ۾.
حقيقت جن حقَ جي، سمجهي سي جوڳي،
باقي سڀ روڳي، مٿو پِٽن ٿا مَک جيان.
حقيقت سڀ حق جي، سمجهي سو ذات،
ماري جو ممات، سوئي امر آ آدمي.
حقيقت سڀ حق جي، جو سمجهي سو سونَ،
امرتا جي اونَ، جيئرو رکي وجود کي.
حقيقت هن حال جي، جن سمجهي سي سڄاڻ،
پهرين ماري پاڻ، ماتِ ڏين پوءِ موتَ کي.
حقيقت جن حال جي، سمجهي تن پاتو،
نِڀايو جن ناتو، سي ئي ٿيا وسائتا!
حقيقت جن حال جي، نه سمجهي سي غلام،
سدا منجهه ماتام، مٿو پِٽن پيا مَکِ جيان.
حقيقت جن حال جي، نه سمجهي سي مُئا،
ڪڏهن ڪين سُئا، ڪي سُتي گڏيا سپرين.
*
[b]وائي
[/b]
حب مان حبيبن هاڻ، ڳالهه ٻڌائي حقي حق جي!
سونهن جي پوڄا خوب ڪري وٺ، ڪري سُرت سڄاڻ:
ساڃهه ڏني مون سِڪ سبق جي.
ٿرن برن ۾ ڀٽڪين ڇو ٿو، تنهنجو پرين تو ساڻ ،
پڪ ئي آهي پرينءَ جي پڪ جي.
ماپو کڻي تون ڇو پيو ماپين، من جو ناهي ڪوئي ماڻ،
ڏور ڏاڍي آ نينهن نازڪ جي.
هانوَ هاري ڇو ويٺو آهين، توڪل جو تون تُرهو تاڻ،
پرواهه نه ڪر دهشت ڌڪ جي.
پيرون پڪا هيل ته واهه جا، کامي مَن جي کاڻ،
جهولي ڀري ڏي مون کي مَڪ جي.
مشڪور سچ جو ساٿي تون ٿي، چاڙهي سوچ سِراڻ،