سر ٻوڏ
هاءِ! رب جلال، مرڪ کسي ڪيئن مُکَ کان.
ڪولهڻ ڪئمپ ۾، ٺرو ڪيئن ٺاهي،
ڇڏيائين آسر لاهي، مئه ۽ متارن جو.
ڪولهڻ اکئين نِير، لاڙيا جي لوڪ ڏٺا،
هنيين چُڀِن ڪِير، منجهئون منجهه وجود جي.
ڪولهڻ کان مرڪ، کسي ڪيئن مهراڻ،
چِٽيا جنهن پهراڻ ، ڪالهه سنڌوءَ ڪپ تي.
ڪولهڻ ڪئمپ ۾، تازو ڄائو ٻار،
مبارڪون ۽ هار، ٻڏا سڀئي ٻوڏ ۾.
*