ڊ
ويا چورائي چور، ساري سوڀيا سنڌ جي.
ڊيلون نه ڪي مور، سونهن به ڄڻ سَنڍ ٿي،
هاڻي همرچي هور، ماندو ڪري ٿي من کي.
ڊيلون نه ڪي مور، ٽَهوڪا نه ڪي ٽهڪ،
موڪلايو مَهڪ، مارن سندي مُک تان.
ڊيلون نه ڪي مور، نه سابُوسَڻ پاڻي،
نه بانوَر ڀَٽياڻي، نه چُڻ ڀُڻ چَندن گڍ ۾.
ڊيلن جيان وِکڙي، پرين جڏهن کنئين،
سڌي سِينڱ هَنئين، ادائن سان عشق کي.
ڊ يل جيان ٽلندي جڏهن، پرين نِڪتو پنڌ،
اکين ڇڏي انڌ، ڪيا سجدا سونهن کي.
ڊيل جيان تون ناز مان، ڀل اکين تي هل،
پرين! مون هر پل، ڇڏي عادت ڇنڀڻ جي.
ڊيل جيان تون ناز مان، ڀل سپرين ڪر سير،
منهنجي اکين هير، پلي ڇڏي ڇنڀڻ جي.
ڊَٺَن ڊَڀ پَچار، پُڇن در حڪيم جو،
سگهن ڪهڙي سار، ويڄن جي وِڄا جي.
ڊٺل آهيان ڊڀ، ڏيج سگهو ڏاتار،
مون کي هاڻ ستار، اگهائيءَ عاجز ڪيو.
*
[b]وائيِ[/b]
ڊيل ٽلي نه مور ڪو ٻولي، ڪهڙِي ٽِلي مان ڪريان ٽور،
ڪومايل آ ڪاسٻو!
جانيءَ کي گل آڇيان ڪهڙا، ڪو نه سُجهي ٿي مکڙيءَ مور،
ڪومايل آ ڪاسٻو!
ٻُڪ ٻيرن جو ناهه پلوَ ۾، ڪيئن لاهيان مان دل جي هور،
ڪومايل آ ڪاسٻو!
هيڪل جاڳن سارون سوچون، ڪيئن ڀريان مان دل جا پور؟
ڪومايل آ ڪاسٻو!
چنڊ کي ماني سمجهي ٻچڙو، ڪونه ملي ڪو ڍوڍي ڀور ،
ڪومايل آ ڪاسٻو!
مشڪور جاڳي مرثيا لکي پيو، اندر جنهن جي اُڻ تُڻ اور،
ڪومايل آ ڪاسٻو!