ڇ
آهي ڪُوڙ وبال، آدم لاءِ ازل کان!
ڇڏي اجائي سوچَ، واٽ وٺ تون حق جي،
ته هي تنهنجي پوچ، مُرڪي منهن مٿانهون ڪري!
ڇڏي اجائي ڳالهه، وٺ تون واٽ وِرهه جي،
ڪوڙي قيل مقال، سدا ڏنگي سوچَ کي.
ڇڏ اجائي پچار، ڳالهه ڳُڻيتِي ڪر تون،
وڏائيءَ ويچار، سدائين ڏنگي سوچَ کي.
ڇڏي اجايا ڊپ، هِرک نه اجائي لوڀَِ تي،
ايءَ نه کاهوڙڪوَ مَپ، جو ويهي رهجي واٽَ ۾ .
ڇڏين متان پچار، پريان سندي پنڌَ جي،
ويهڻ جو وِيچارَ، سدا ڏنگي ڏاتِ کي.
ڇڏج ڪين قطارَ، وٺيو واٽ وڃ تون!
ليکي جي لغار، متان ڪرين پنڌ ۾!
ڇڏين متان پنڌ، پِريان سندي پار جو،
ساڻا ٿينئي سَنڌ، ساهن ڀر سُريجِ تون.
ڇڏين متان عشق کي، ڪلهنئون ڪورج ڪنڌ،
ساٿ ڇڏينئي سنڌ، ساهن ڀر سُريجِ تون.
ڇڏين متان ڀون، پچار پريت جي ڪر،
اچي ويهج تون، ڳُڻن واري ڳوٺ ۾.
*
[b]وائي[/b]
ڇڏ نه پچارون پنڌ ڪرڻ جون، جيسين آهي ساهه،
ٽوڙ نه تون ويساهه!
مذهب جهيڙو، هُل بکيڙو، آدميت اتساهه،
ٽوڙ نه تون ويساهه!
مِٽيءَ جو مُلهه مِٽي ڄاڻي، مِٽي مورت ماهه،
ٽوڙ نه تون ويساهه!
هڪ ئي جڏهين الله، آدم، ڇا جي جنگ جنگاهه،
ٽوڙ نه تون ويساهه!
احد به بڻجي احمد آيو، اصلئون عشق اٿاهه،
ٽوڙ نه تون ويساهه!
بهشت دلاسو، دوزخ دوکو، ڊوهه مڙئي سڀ ڊاهه،
ٽوڙ نه تون ويساهه!
مشڪور پنهنجون ٽوڙ نمازون، جڏهن ٻڌين ڪا آهه!
ٽوڙ نه تون ويساهه!
[b]وائي [/b]
ڇم ڇم ڇم ڇم ڇير وڄاءِ، مستو مست فقيرَ،
زندهه ڪر تون ضمير!
مئخاني ۾ آيو آهيان، ساقي! تنهنجي کڻي اڪيرَ،
زندهه ڪر تون ضمير!
گيڙو رنگ آ نابوديءَ جو، نابودي آ نينهُن نظير،
زندهه ڪر تون ضمير!
دل ۾ آهي گهر پرينءَ جو، دل ئي پنهنجو آهي پير،
زندهه ڪر تون ضمير!
خيال ۾ گم ٿي خيال ڪمائي، خاصو ڪرتون خاص خمير،
زندهه ڪر تون ضمير!
مشڪور تنهنجو عشق اتانهون، مام ۾ ماڻج محب منير!
زندهه ڪر تون ضمير!
[b]ڪافي [/b]
ڇير تنهنجي ٻڌڻ لئه لڳي پيو ڏکڻ،
پير هوريان ته کڻ، پير هوريان ته کڻ!
چَپَ تنهنجا پرين، لار ماکيءَ سندا،
مُرڪ تن سان ملي ٿي آ ماکي مکڻ.
رات تارا پٽي، پئي ٿي توکي تڪي،
هو گهٽا پئي اچي، تاتِ تنهنجي ڏسڻ!
ٽهڪ تنهنجا ٻڌي، گل به مهڪي اٿيا،
خوب خوشبو اُڏي، مُک تنهنجو چُمڻ!
رات کان فيصلو آ ڪيو پارڪر،
مور پيا ٿا اچن، ٽور توکان سکڻ!
ڇانوَ بادل ڪري، سجُ پيو ٿو سِڪي،
ڏينهن جي شينهن کي پئجي ويا ٿئي ڏندڻ!
ڏات! تنهنجو کپي ساٿُ مشڪور کي،
روز سهڻيءَ جيان، ڪر تون ايندي ملڻ!